Συνέντευξη: Καπάκος Σταύρος
Από την ΑΥΓΉ
«Το σύστημα προσπαθεί να κρατήσει με κάθε τρόπο τον έλεγχο, θέτοντας τον λαό στο περιθώριο»
* Τι σημαίνει για σένα η υποψηφιότητα για την Ευρωβουλή με δεδομένο ό,τι έχεις και την εμπειρία της προηγούμενης αναμέτρησης; Πώς μπορούν οι ευρωεκλογές να πυροδοτήσουν πολιτικές εξελίξεις και στο εσωτερικό της χώρας;
Οι εμπειρίες του καθένα είναι χρήσιμες, αλλά ζούμε σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες απ' ό,τι το 2009. Θυμηθείτε μόνο μερικούς μάηδες: Στις 5 Μάη του 2010 ένα βουβό πλήθος εξέφρασε την οργή του, περικυκλώνοντας τη Βουλή. Ήταν λίγο πριν την ψήφιση του πρώτου Μνημονίου. Στις 25 Μάη του 2011 είχαμε το «ΟΥΣΤ» των πλατειών που ζητούσαν πραγματική δημοκρατία, Ανεξαρτησία και τιμωρία αυτού του πολιτικού συστήματος. Τον Μάη του 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ εκτινάχθηκε στην αξιωματική αντιπολίτευση, εκφράζοντας την ελπίδα του κόσμου για αλλαγή. Από τότε το σύστημα προσπαθεί να κρατήσει με κάθε τρόπο τον έλεγχο, θέτοντας τον λαό στο περιθώριο. Όχι μόνο λόγω της ανθρωπιστικής κρίσης που προκαλεί, αλλά κυρίως θρυμματίζοντας τους λαϊκούς πόθους, το αγωνιστικό φρόνημα, τον ριζοσπαστισμό της κοινωνίας. Μέχρι και τον Γιώργο Παπανδρέου θυμήθηκαν, για να αναστήσει την κεντροαριστερά. Η δικιά μας συμβολή -στην Αυτοδιοίκηση και στις ευρωεκλογές- αφορά τη συνέχεια αυτού του αγώνα. Αυτό δεν γίνεται χωρίς να δημιουργηθεί ένα μεγάλο ρεύμα που θα διώξει την τρόικα, θα γκρεμίσει το πολιτικό σύστημα -και τις όποιες μεταμορφώσεις του- και θα αρχίσει να στήνει την Ελλάδα στα πόδια της. Θα κριθούμε λοιπόν για κάτι πολύ παραπάνω από ένα εκλογικό ποσοστό, όσο σημαντικό κι αν είναι αυτό. Αυτό θα πυροδοτήσει τις εξελίξεις. Αυτό θα είναι και το μεγάλο μας μήνυμα στην Ευρώπη.
* Πώς θα μπορούσε να συμβάλει μια ευρωβουλευτής στη συνολική προσπάθεια για επαναδιαπραγμάτευση και ουσιαστική απομείωση του χρέους; Υπάρχουν δυνατότητας συμπτώσεων, συνεργασιών, συγκλίσεων με άλλες δυνάμεις στην Ευρώπη και την Ευρωβουλή;
Η διαπραγμάτευση δεν είναι μια τεχνική διαδικασία. Δεν είναι ένα παιχνίδι πόκερ με τον λαό να παρακολουθεί. Δεν είναι «τύπου Σαμαρά» και αυτό όχι μόνο επειδή στην πραγματικότητα δεν έγινε ποτέ καμιά διαπραγμάτευση. Αν εμείς θέλουμε μια ισχυρή εκπροσώπηση στο Ευρωκοινοβούλιο, είναι για να γίνει δυνατότερη η φωνή και οι αγώνες του ελληνικού λαού. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, στις Βρυξέλλες την Κωνσταντίνα Κούνεβα. Η Ελλάδα να στείλει στο Ευρωκοινοβούλιο μια Βουλγάρα καθαρίστρια, συνδικαλίστρια και σημαδεμένη με βιτριόλι λόγω του αγώνα που έδωσε με τις συναδέλφισσές της. Πιο σπουδαία συμβολή δεν υπάρχει. Γιατί η μάχη που δίνουμε είναι πρωτίστως πολιτική.
Δυνατότητες συμπτώσεων υπάρχουν πολλές, σε διαφορετικά επίπεδα και οφείλουμε να τις αξιοποιήσουμε όλες. Η αποδοχή του Αλέξη Τσίπρα στην Ευρώπη μαρτυρά πολλά. Η Ελλάδα, μια χώρα που προσφέρει ένα «παράδειγμα» και ταυτόχρονα ζητά την αλληλεγγύη των ευρωπαϊκών λαών. Μια αντιμερκελική κυβέρνηση που πιέζει για συμμαχίες -και σε κρατικό επίπεδο- στον ευρωπαϊκό Νότο. Οι κοινοί στόχοι των ευρωπαϊκών κινημάτων, αφού πια η αντίσταση απαιτεί έναν πιο διεθνικό χαρακτήρα, παράλληλο με τη γενίκευση του νεοφιλελευθερισμού. Πλατιές συμμαχίες πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων -και όχι μόνο αριστερών- που δίνουν αγώνα ενάντια στην Ευρώπη της βαρβαρότητας και της Ακροδεξιάς που δυναμώνει. Και βέβαια -μέσα όμως σε όλα αυτά- να γεννηθεί μια νέα Αριστερά στην Ευρώπη του 21ου αιώνα.
* Τι πρέπει να αλλάξει στη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση;
Είναι πιο γόνιμο το ερώτημα για το τι πρέπει ν' αλλάξει στη σημερινή Ευρώπη και όχι απλά στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Γιατί άλλο Ευρώπη και άλλο Ε.Ε. Η σκέψη και η πράξη μας δεν μπορούν να περιοριστούν στο πλαίσιο που μας θέτει ένας τέτοιος οργανισμός, οι μηχανισμοί, η αρχιτεκτονική και οι θεσμοί του. Γιατί αν ο αγώνας ενάντια στη λιτότητα είναι δεδομένος, χρειαζόμαστε κι άλλα μέτωπα. Σήμερα ζούμε τη γερμανική Ευρώπη και χρειαζόμαστε επειγόντως μια «επανάσταση της δημοκρατίας». Η συγκέντρωση εξουσίας και δύναμης στους ισχυρούς μέσα σε κάθε χώρα αλλά και στα ισχυρά κράτη πανευρωπαϊκά πρέπει να ανατραπεί. Στη δική μας Ευρώπη δεν χωρούν τα ειδικά καθεστώτα και ο ολοκληρωτικός έλεγχος ολόκληρων περιοχών και χωρών. Βέβαια, το δύσκολο ερώτημα είναι το «πώς θα αλλάξει αυτή η Ευρώπη». Δεν θα έρθει απλά με κάποια εκλογικά ποσοστά και την αλλαγή των συσχετισμών στα κοινοβούλια ή με την παρέμβασή μας στα διάφορα ευρωπαϊκά όργανα. Όλα αυτά σημαίνουν συγκρούσεις, μεγάλα κινήματα, εξεγέρσεις. Αυτό άλλωστε προσπαθήσαμε να εκφράσουμε και με το ευρωψηφοδέλτιό μας.
* Τι σημαίνει για σένα η υποψηφιότητα για την Ευρωβουλή με δεδομένο ό,τι έχεις και την εμπειρία της προηγούμενης αναμέτρησης; Πώς μπορούν οι ευρωεκλογές να πυροδοτήσουν πολιτικές εξελίξεις και στο εσωτερικό της χώρας;
* Πώς θα μπορούσε να συμβάλει μια ευρωβουλευτής στη συνολική προσπάθεια για επαναδιαπραγμάτευση και ουσιαστική απομείωση του χρέους; Υπάρχουν δυνατότητας συμπτώσεων, συνεργασιών, συγκλίσεων με άλλες δυνάμεις στην Ευρώπη και την Ευρωβουλή;
Η διαπραγμάτευση δεν είναι μια τεχνική διαδικασία. Δεν είναι ένα παιχνίδι πόκερ με τον λαό να παρακολουθεί. Δεν είναι «τύπου Σαμαρά» και αυτό όχι μόνο επειδή στην πραγματικότητα δεν έγινε ποτέ καμιά διαπραγμάτευση. Αν εμείς θέλουμε μια ισχυρή εκπροσώπηση στο Ευρωκοινοβούλιο, είναι για να γίνει δυνατότερη η φωνή και οι αγώνες του ελληνικού λαού. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, στις Βρυξέλλες την Κωνσταντίνα Κούνεβα. Η Ελλάδα να στείλει στο Ευρωκοινοβούλιο μια Βουλγάρα καθαρίστρια, συνδικαλίστρια και σημαδεμένη με βιτριόλι λόγω του αγώνα που έδωσε με τις συναδέλφισσές της. Πιο σπουδαία συμβολή δεν υπάρχει. Γιατί η μάχη που δίνουμε είναι πρωτίστως πολιτική.
Δυνατότητες συμπτώσεων υπάρχουν πολλές, σε διαφορετικά επίπεδα και οφείλουμε να τις αξιοποιήσουμε όλες. Η αποδοχή του Αλέξη Τσίπρα στην Ευρώπη μαρτυρά πολλά. Η Ελλάδα, μια χώρα που προσφέρει ένα «παράδειγμα» και ταυτόχρονα ζητά την αλληλεγγύη των ευρωπαϊκών λαών. Μια αντιμερκελική κυβέρνηση που πιέζει για συμμαχίες -και σε κρατικό επίπεδο- στον ευρωπαϊκό Νότο. Οι κοινοί στόχοι των ευρωπαϊκών κινημάτων, αφού πια η αντίσταση απαιτεί έναν πιο διεθνικό χαρακτήρα, παράλληλο με τη γενίκευση του νεοφιλελευθερισμού. Πλατιές συμμαχίες πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων -και όχι μόνο αριστερών- που δίνουν αγώνα ενάντια στην Ευρώπη της βαρβαρότητας και της Ακροδεξιάς που δυναμώνει. Και βέβαια -μέσα όμως σε όλα αυτά- να γεννηθεί μια νέα Αριστερά στην Ευρώπη του 21ου αιώνα.
* Τι πρέπει να αλλάξει στη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση;
Είναι πιο γόνιμο το ερώτημα για το τι πρέπει ν' αλλάξει στη σημερινή Ευρώπη και όχι απλά στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Γιατί άλλο Ευρώπη και άλλο Ε.Ε. Η σκέψη και η πράξη μας δεν μπορούν να περιοριστούν στο πλαίσιο που μας θέτει ένας τέτοιος οργανισμός, οι μηχανισμοί, η αρχιτεκτονική και οι θεσμοί του. Γιατί αν ο αγώνας ενάντια στη λιτότητα είναι δεδομένος, χρειαζόμαστε κι άλλα μέτωπα. Σήμερα ζούμε τη γερμανική Ευρώπη και χρειαζόμαστε επειγόντως μια «επανάσταση της δημοκρατίας». Η συγκέντρωση εξουσίας και δύναμης στους ισχυρούς μέσα σε κάθε χώρα αλλά και στα ισχυρά κράτη πανευρωπαϊκά πρέπει να ανατραπεί. Στη δική μας Ευρώπη δεν χωρούν τα ειδικά καθεστώτα και ο ολοκληρωτικός έλεγχος ολόκληρων περιοχών και χωρών. Βέβαια, το δύσκολο ερώτημα είναι το «πώς θα αλλάξει αυτή η Ευρώπη». Δεν θα έρθει απλά με κάποια εκλογικά ποσοστά και την αλλαγή των συσχετισμών στα κοινοβούλια ή με την παρέμβασή μας στα διάφορα ευρωπαϊκά όργανα. Όλα αυτά σημαίνουν συγκρούσεις, μεγάλα κινήματα, εξεγέρσεις. Αυτό άλλωστε προσπαθήσαμε να εκφράσουμε και με το ευρωψηφοδέλτιό μας.
Από την ΑΥΓΉ
