Συνεχίζουμε το δύσκολο αγώνα!

Ευχαριστώ ολόψυχα όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που στάθηκαν δίπλα μου, όλους τους φίλους και φίλες που με στήριξαν σε αυτή τη μεγάλη και δύσκολη εκλογική μάχη.

Προεκλογικά λέγαμε ότι μια μεγάλη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ είναι η πρώτη, απαραίτητη προϋπόθεση για τη μεγάλη πολιτική αλλαγή που έχει ανάγκη ο τόπος. Σε μεγάλο βαθμό, την πλησιάσαμε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, η ριζοσπαστική Αριστερά, είναι πλέον η πρώτη δύναμη στην Ελλάδα. Αυτή η επιτυχία μας επιφορτίζει με πρόσθετα καθήκοντα και υποχρεώσεις: Πρέπει άμεσα να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες αυτών που μας ψήφισαν, αλλά και να πείσουμε όσους ακόμη δεν έκαναν το βήμα προς το ΣΥΡΙΖΑ.

Το εκλογικό αποτέλεσμα επιβάλλει σοβαρή στάση, μεγαλύτερη σαφήνεια στις δεσμεύσεις μας, μεγαλύτερη τόλμη στην απεύθυνσή μας. Ιδίως όταν, παρά το αποτέλεσμα, το πολιτικό σκηνικό παραμένει μπλοκαρισμένο και το πολιτικό σύστημα προσπαθεί να αναδιαταχθεί χρησιμοποιώντας πολλών ειδών εφεδρείες.

Συγχαρητήρια στις συντρόφισσες και τους συντρόφους που εκλέγονται, και σε όλες και όλους που από κοινού δώσαμε τη μάχη μέσα από το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Ο αγώνας είναι δύσκολος, αλλά συνεχίζουμε, όλοι μαζί!

Διαβάστε Περισσότερα »

25 Μάη 2011 - 25 Μάη 2014

Την Κυριακή ολόψυχα ΣΥΡΙΖΑ: για τη ζωή μας, για τα παιδιά μας, για μια νέα Ελλάδα! Επειδή, κάθε μέρα που συνεχίζουν να «κυβερνούν» οι σαμαροβενιζέλοι, αφήνουν πίσω τους συντρίμμια και ναρκοθετούν τις όποιες εναλλακτικές.

Και κάτι ακόμη: Όταν μαγείρευαν την ημερομηνία των εκλογών, ξέχασαν ότι η 25η Μάη είναι το γούρι μας. Είναι η μέρα που ξέσπασε το πρωτόγνωρο κίνημα των πλατειών. Έστω και με τρία χρόνια καθυστέρηση, είναι η μέρα που τα όνειρα του λαού μας θα πάρουν εκδίκηση!

Στις 25 Μάη του 2011, το Σύνταγμα και όλες οι πλατείες της χώρας πλημμύρισαν από κόσμο. Για περίπου δύο μήνες, ένα μεγαλειώδες κίνημα διεκδικούσε Πραγματική Δημοκρατία και Ανεξαρτησία. Χρέωσε στο πολιτικό σύστημα τις ευθύνες για την καταστροφή της χώρας και ζήτησε να φύγουν και να τιμωρηθούν. Η τροϊκανή επικυριαρχία δοκιμάστηκε. Άλλαξε κυβερνήσεις. Έψαξε συναινέσεις. Και συνέχισε να εξαθλιώνει την κοινωνία.

Τρία χρόνια μετά, δεν θα γιορτάσουμε μια επέτειο. Ούτε θα θυμηθούμε τις στιγμές εκείνες σαν κάποια «περασμένα μεγαλεία». Γιατί οι Ευρωεκλογές και η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις 25 Μάη αποτελούν, στην πραγματικότητα, μια περίεργη, αντιφατική και αποφασιστική συνέχεια αυτού του αγώνα. Περίεργη, γιατί τότε διαδηλώναμε έξω από τη Βουλή, ενώ σήμερα θέλουμε να δοκιμάσουμε μια διαφορετική διακυβέρνηση. Αντιφατική, γιατί αυτός ο μεγάλος στόχος απαιτεί τόσα πολλά που η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ είναι μονάχα μια στιγμή. Αποφασιστική, γιατί κάθε μέρα που συνεχίζουν να κυβερνούν, αφήνουν πίσω τους συντρίμμια και ναρκοθετούν τις όποιες εναλλακτικές.

Η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ στις Ευρωεκλογές δεν είναι απλά η νίκη ενός κόμματος. Η ζωή μας δεν θα αλλάξει με ποσοστά αλλά με αγώνα, με πολλούς αγώνες. Με ένα πολιτικό, μαζικό ρεύμα μέσα στην κοινωνία που όχι απλά θα τους διώξει αλλά θα χτίσει μια διαφορετική Ελλάδα. «Πρώτη φορά Αριστερά» σημαίνει πρώτη φορά ο λαός στο προσκήνιο. Σημαίνει ότι η τρόικα θα φύγει από τη χώρα. Σημαίνει εθνική και κοινωνική αξιοπρέπεια. Σημαίνει ότι θα κάνουμε το τολμηρό βήμα να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, να βρει ο καθένας μας το δημιουργικό του ρόλο σε μια πορεία αλλαγής. Ούτε ως θύμα, ούτε όμως και ως θεατής.

Σήμερα είναι η ώρα της ψήφου. Ενός μαζικού μηνύματος που δεν θα απευθύνεται μονάχα στη συγκυβέρνηση, αλλά θα επιστρέφει σε όλους εμάς. Ως μια προσωπική στάση αξιοπρέπειας και ελπίδας. Ως μια συλλογική στάση απέναντι στα παιδιά μας, την πατρίδα μας, το κοινό μας μέλλον. Ως μήνυμα αντίστασης ενός μικρού λαού για τους λαούς της Ευρώπης και όλου του κόσμου. Αυτή είναι μια υπεύθυνη στάση. Δεν είναι η στάση του υποτακτικού πρωθυπουργού όταν υπογράφει τις προσταγές της Μέρκελ, ούτε όταν μάς ζητά συναίνεση στην ακραία πολιτική του. Σταθερότητα για εμάς είναι να κρατάς ψηλά το κεφάλι όταν τα πάντα γύρω σου διαλύονται – δεν είναι να υπομένεις στωικά την εξαθλίωση.

Η Ελλάδα, λοιπόν, παραμένει μια χώρα σε μετάβαση. Το πολιτικό σύστημα δεν έχει σταθεροποιηθεί αλλά αντέχει. Εμφανίζονται συνεχώς νέοι παίκτες και εναλλακτικές πολιτικές. Ο Σαμαράς τολμά να απευθυνθεί με… οραματικό τρόπο για μια νέα Ελλάδα, όταν είναι ο βασικός υπεύθυνος της καταστροφής και όταν ετοιμάζει ήδη νέα μέτρα. Ο Βενιζέλος καταρρέει αλλά η Κεντροαριστερά –σε πολλές εκδοχές– προσπαθεί να βρει ρόλο στην πολιτική ζωή. Η Χρυσή Αυγή χτυπήθηκε αλλά εξακολουθεί ακόμα να εκμεταλλεύεται την οργή του κόσμου για τους κυβερνώντες. Όλα αυτά σημαίνουν ότι οι απαιτήσεις αυξάνουν για τον ΣΥΡΙΖΑ. Οφείλουμε να δώσουμε σάρκα και οστά στα συνθήματά μας. Να εφεύρουμε πραγματικούς χώρους ενεργοποίησης και αγώνα. Να μιλήσουμε πιο καθαρά για ποια Ελλάδα θα αγωνιστούμε.

* Άρθρο στο Δρόμο της Αριστεράς που κυκλοφορεί σήμερα (φύλλο 215, Παρασκευή 23/5/2014)

Διαβάστε Περισσότερα »

Στο σπίτι του κρεμασμένου…

Ένας συνεργάτης του κυρίου Μπαλτάκου, κάποιος κύριος ονόματι Σαμαράς, κατηγορεί το ΣΥΡΙΖΑ ότι κλείνει το μάτι στη Χρυσή Αυγή. Άλλοι συνεργάτες του κυρίου Μπαλτάκου, κάποιος κύριος ονόματι Βορίδης και κάποιος άλλος κύριος ονόματι Κεδίκογλου, τα λένε ακόμη πιο χοντρά. Ο μεν πρώτος αποδίδει στον ΣΥΡΙΖΑ «καιροσκοπισμό, υποκρισία και απελπισία» (λόγος… τσεκουράτος). Ο δε δεύτερος ομιλεί για «ναζί-Αριστερά» (ίσως για τη σύγχυσή του να φταίει ότι στο Παρίσι που «σπούδαζε», ταυτόχρονα υπηρετούσε και τη… στρατιωτική θητεία του, οπότε δεν πρόλαβε να μάθει τη διαφορά). Σοβαρά τώρα:

Ο ΣΥΡΙΖΑ απευθύνεται σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, ανεξάρτητα από το τι ψήφισε ο κάθε πολίτης. Χωρίς βέβαια να χαϊδεύει επικίνδυνες και αδιέξοδες επιλογές τύπου Χρυσής Αυγής – το αντίθετο, καλεί επίμονα όσους τις έκαναν στο παρελθόν, να αλλάξουν τώρα ρότα και να συνταχθούν στον αγώνα για την ανατροπή του καθεστώτος αποικίας χρέους και για τη σωτηρία του ελληνικού λαού. Αν αυτό δεν αρέσει στους συνεργάτες του κυρίου Μπαλτάκου, που θα προτιμούσαν έναν ΣΥΡΙΖΑ αγοραφοβικό και άρα ουσιαστικά ακίνδυνο, κατανοούμε το πρόβλημά τους, αλλά δεν μπορούμε να τους βοηθήσουμε. Άνθρωπο τον άνθρωπο, θα εξακολουθήσουμε να μοχθούμε για να αποσπάσουμε κάθε πολίτη από το μαύρο μπλοκ, το οποίο ξεκινά από τη μαφία της νύχτας και τους χρυσαβγίτες και φτάνει στους μπλε και πράσινους συνομιλητές τους.

Και κάτι τελευταίο για τη θρασυδειλία ενός έτερου κυρίου, ονόματι Κουβέλης, που αφήνει κι αυτός (αλλά εμμέσως, διότι… δεν είναι λαϊκιστής) υπονοούμενα για φλερτάκια ΣΥΡΙΖΑ-Χ.Α.: Η «παρφουμαρισμένη» επανάληψη της βρωμιάς που αμολάει η Συγγρού δεν θα σώσει τη ΔΗΜΑΡ. Αν είχε τουλάχιστον το θάρρος να ζητήσει έστω μια φορά συγγνώμη από τον ελληνικό λαό για την ανάσα που πρόσφερε στους μερκελιστές στις πιο κρίσιμες στιγμές, συμμετέχοντας ενθουσιωδώς στην «κυβέρνηση» της αποικίας, θα τον αντιμετωπίζαμε με μεγαλύτερη κατανόηση. Δεν το έκανε ποτέ, και θα μείνει στην ιστορία με το στίγμα ότι κατάντησε Καρατζαφέρης της Αριστεράς.

Διαβάστε Περισσότερα »

Οι πολίτες της Θεσσαλονίκης στην πρώτη γραμμή για την υπεράσπιση του Συντάγματος και της Δημοκρατίας

Η "κυβέρνηση" Σαμαρά-Βενιζέλου επιστρατεύει εισαγγελείς και αστυνομικούς για να μην διεξαχθεί το δημοψήφισμα για το νερό στη Θεσσαλονίκη. Με την ενεργοποίηση του λαού μας, αυτή θα είναι μια από τις τελευταίες απόπειρες φίμωσης της λαϊκής βούλησης και βιασμού της λαϊκής κυριαρχίας από τους εθελόδουλους υπηρέτες της τρόικας. 

Σήμερα και την επόμενη Κυριακή, στη Θεσσαλονίκη και σε όλη την Ελλάδα, τιμωρούμε αυτούς που καταστρέφουν και ξεπουλούν την πατρίδα μας. Ψηφίζουμε ΣΥΡΙΖΑ παντού - για τη ζωή μας και το μέλλον των παιδιών μας. 

Τις ώρες αυτές οι σκέψεις όλων μας είναι στους χιλιάδες πολίτες που αύριο το πρωί θα υπερασπίσουν το Σύνταγμα και τη Δημοκρατία, σε όλους αυτούς που θα κάνουν το δημοψήφισμα πραγματικότητα. Και φυσικά στον φίλο και συνυποψήφιο ευρωβουλευτή Γιώργο Αρχοντόπουλο [https://www.facebook.com/g.arxontopoulos], πρόεδρο των εργαζόμενων στην ΕΥΑΘ και από τους πρωτεργάτες του κινήματος SOSτε το Νερό [https://www.facebook.com/soste.tonero].

Διαβάστε Περισσότερα »

Πρωταρχικό ζήτημα η συμμαχία μας με το λαό

(Συνέντευξη στην εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς, φύλλο 214, 16/5/2014)

Το μεγάλο ζήτημα δεν είναι απλώς να νικήσει η Αριστερά, αφού «το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι η σωτηρία της χώρας και μια λαϊκή μεταπολίτευση». Τα λόγια αυτά της Ελένης Σωτηρίου δεν χωρούν δεύτερη ερμηνεία, καθώς και άλλοτε, αλλά και στη συνέντευξη που παραχώρησε στον Δρόμο, η υποψήφια ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ έχει υποστηρίξει ότι η ηγεμονία της Αριστεράς δεν μετριέται μόνο σε ποσοστά. Η ίδια πάντως σημειώνει ότι μια καθαρή νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα ανοίξει μια νέα σελίδα για τη χώρα, δίνει χαρακτηριστικά παραδείγματα για το τι σημαίνει το σύνθημα «μια άλλη Ελλάδα σε μια άλλη Ευρώπη», ενώ μιλά και για τις σκληρές συγκρούσεις που θα χρειαστούν «αν θέλουμε να υπερασπίσουμε την υπόσταση και την ανεξαρτησία μας» απέναντι στην Ε.Ε.

Μετά τις εκλογές του 2012, είναι αλήθεια ότι δεν δημιουργήθηκε ένα ρεύμα στην ελληνική κοινωνία για μια διαφορετική πορεία. Πολλοί ισχυρίζονται ότι η φθορά των παραδοσιακών πολιτικών δυνάμεων είναι τέτοια που ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν λογικό να έχει διευρύνει κατά πολύ την επιρροή του. Δεν είδαμε κάτι τέτοιο, ωστόσο φαίνεται να διαμορφώνεται ένα ρεύμα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ ενόψει των επερχόμενων εκλογών. Είναι αυτό ικανό να οδηγήσει σε μια μεγάλη νίκη;

Ο ισχυρισμός αυτός έχει λογική. Όχι γιατί τα πράγματα είναι εύκολα. Όποιος ισχυρίζεται ότι με μια-δυο καλές ιδέες, συνθήματα και κινήσεις θα άλλαζε άρδην η κατάσταση, ή είναι αφελής ή κοροϊδεύει. Μια αντίληψη «χάνουν αυτοί κερδίζουμε εμείς» δεν αντιστοιχεί στις συνθήκες που ζούμε. Γιατί δεν υπολογίζει την απαξίωση του κόσμου συνολικά προς το πολιτικό σύστημα αλλά και υποτιμά μια σειρά εφεδρείες και παίκτες που δεν αφήνουν... το φρούτο να ωριμάσει. Το ρεύμα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές είναι πολύ θετικό. Αν η λαϊκή ετυμηγορία, αποφασίσει «φύγετε», τότε θα ανοίξει μια νέα σελίδα για τη χώρα. Αυτό θα είναι πραγματικά μια μεγάλη νίκη. Όμως το ζήτημα δεν είναι απλώς να νικήσει η Αριστερά. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι η σωτηρία της χώρας και μια λαϊκή μεταπολίτευση. Σε αυτό θα κρινόμαστε. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά να δεθούμε με το λαό στη βάση ενός πρoγράμματος διεξόδου, με ριζοσπαστικές ιδέες και προτάγματα για τα μεγάλα ζητήματα της χώρας και με ανάλογες πρωτοβουλίες.

Οι αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ αμφισβητούν ότι μπορεί να καταφέρει κάτι απέναντι στη γερμανική πολιτική και θεωρούν ότι αν αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες, γρήγορα θα συμβιβαστεί.

Έχει σημασία τι λένε οι αντίπαλοί μας. Το γεγονός ότι χρησιμοποιούν πραγματικά τα πάντα για να μάς χαμηλώσουν, είναι καλό σημάδι για τον αγώνα μας. Το πολιτικό σύστημα έχει εθιστεί στο συμβιβασμό. Εγκαλεί τάχα τον ΣΥΡΙΖΑ για μελλοντική... οπισθοχώρηση όχι μόνο για να αθωώσει τις δικές του επιλογές, αλλά κυρίως για να αποδείξει ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος γι’ αυτή τη χώρα πέρα από την υποταγή στους ισχυρούς της Ευρώπης και με το λαό κομπάρσο. Από την άλλη, έχει ίσως μεγαλύτερη σημασία το τι λένε οι σύμμαχοί μας. Δηλαδή, ο κόσμος που ζορίζεται και αγωνιά. Καλά κάνει και είναι καχύποπτος. Είναι κι αυτό μια έκφραση συλλογικής, ιστορικής εμπειρίας. Είναι προτροπή αλλά και προειδοποίηση: «Μην προδώσετε τις ελπίδες μας. Μη συμβιβαστείτε». Αυτό το χρειαζόμαστε στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι «το ευρώ δεν είναι ταμπού» και ταυτόχρονα ότι επιδιώκει «να σώσει τη χώρα μέσα στο ευρώ». Υπάρχει κάποια αντίφαση σε αυτές τις διακηρύξεις;

Οι αντιφάσεις δεν υπάρχουν στις διακηρύξεις αλλά στην ίδια την πραγματικότητα. Για παράδειγμα, η Μέρκελ δεν ανησυχεί και πολύ με την αντιευρωπαϊκή πλατφόρμα του ΚΚΕ ή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά με τον ΣΥΡΙΖΑ. Από την άλλη, αυτοί που κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ για διπλότητα και αντιφατικό λόγο, είναι αυτοί που εκτελούν συμβόλαιο καταστροφής της χώρας με κάθε τρόπο: δημοσιονομικό, γεωστρατηγικό, πολιτειακό κ.ο.κ. Δηλαδή το ασφυκτικό πλαίσιο δεν ορίζεται μονοδιάστατα στο νομισματικό επίπεδο. Ούτε μπορούμε να προβλέψουμε ποιου είδους ρήξη θα είναι πρωταρχικά αναγκαία. Δεν αποφεύγω το ερώτημα. Όμως τονίζω ότι πρώτον το κεντρικό ζήτημα είναι το «ποιος» θα υλοποιήσει οποιοδήποτε σχέδιο και δεύτερον ότι πρέπει κάθε φορά να εντοπίζουμε τι είναι αυτό που κρίνεται. Αλλιώς κάνουμε σχέδια επί χάρτου και όχι πολιτική. Δείτε π.χ. μια άλλη «αντίφαση»: Κάποτε το ευρώ φτιάχτηκε για λόγους αφαίμαξης των περιφερειακών οικονομιών και σήμερα υπάρχουν ανοιχτά σενάρια Grexit από τους κυρίαρχους κύκλους της Ε.Ε. Δείτε και την ιστορία με τις Κάννες. Έπειτα, η Ευρωζώνη «κινδυνεύει» συνολικά και το ευρωπαϊκό οικοδόμημα κλυδωνίζεται. Άσχετα με το τι θα πράξει η ελληνική Αριστερά. Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι δεν υπάρχει προσανατολισμός. Ξεκινάμε «να σώσουμε τη χώρα» σημαίνει σύγκρουση με μια σειρά εμπόδια. Η λογική λέει ότι αν θέλουμε να υπερασπίσουμε την υπόσταση και την ανεξαρτησία μας θα χρειαστούν ρήξεις με τέτοιες ολοκληρώσεις σαν την Ε.Ε. Από την άλλη πρέπει να σκεφτούμε αν το οικονομικό και πολιτικό μέγεθος «Ελλάδα» μπορεί να σταθεί μόνο του και αν όχι, τι συμμαχίες χρειάζονται.

Συχνά επισημαίνετε ότι δεν ταυτίζεται η Ευρώπη με τη σημερινή Ε.Ε. Για εσάς, τι διαφορετικό σημαίνει η ευρωπαϊκή διάσταση της Ελλάδας και πώς θα μπορούσε να αξιοποιηθεί αυτή, σε μια προοπτική διεξόδου από την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα;

Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει λόγο για μια άλλη Ελλάδα σε μια άλλη Ευρώπη. Ο εθνικός δρόμος αντίστασης από τον οποίο εκκινούμε, οφείλει να τροποποιεί τον ευρωπαϊκό συσχετισμό αν θέλει να υπάρξει και να προωθηθεί. Αυτό σημαίνει αντίστοιχες και ταυτόχρονες ενεργητικές πολιτικές. Δεν αναμένουμε, δηλαδή, να αλλάξει η Ευρώπη για να δούμε καλύτερες μέρες. Ούτε όμως πιστεύουμε ότι αρκεί να ανατρέψουμε το σκηνικό στη χώρα μας, αδιαφορώντας για τις ευρωπαϊκές εξελίξεις. Ποιες είναι αυτές οι ευρωπαϊκές διαστάσεις; Σίγουρα όχι αυτές του σκληρά διαμορφωμένου ιμπεριαλιστικού υπερκράτους που είναι η Ε.Ε. Δεν είναι αυτός ο χώρος μας. Γι’ αυτό μιλάμε για την Ευρώπη και όχι για την Ε.Ε. Ας σκεφτούμε μερικές εικόνες από τον ευρωπαϊκό χώρο που εμείς θέλουμε να επεκτείνουμε: Το «Είμαστε όλοι Έλληνες» και οι ισπανικές σημαίες στην Πλατεία Συντάγματος. Η Κωνσταντίνα Κούνεβα από τη Βουλγαρία στο ευρωψηφοδέλτιό μας. Ο Μανώλης Γλέζος να απαιτεί τις γερμανικές αποζημιώσεις. Ο Νότος όχι ως PIGS αλλά ως αντίπαλος του Μερκελισμού. Η καταδίκη της επέμβασης στην Ουκρανία. Η αλλαγή της αντιμεταναστευτικής πολιτικής και η συμμαχία με την Αραβική Άνοιξη. Η αντιμετώπιση του μεγαλοκρατικού ευρωσκεπτικισμού τύπου Λεπέν ή των μικρών εθνικισμών που αναστατώνουν περιοχές και κράτη. Μια Ευρώπη χωρίς επιτροπείες και ειδικά καθεστώτα. Η ανάκτηση της πατρίδας ως τόπου δημοκρατίας και λαϊκής υπόστασης για τις κοινωνίες, χωρίς καταπιεσμένα έθνη. Όλα αυτά δεν προωθούνται με μια καλύτερη Ευρωβουλή ή με ευνοϊκότερους συσχετισμούς στα ευρωπαϊκά όργανα. Σημαίνουν εξεγέρσεις, ρήξεις, συγκρούσεις με την τωρινή ευρωενωσιακή υπόσταση και την ευρωκρατία. Σημαίνουν κοινούς στόχους ευρωπαϊκών κινημάτων, συνεργασίες κυβερνήσεων, αγώνα του Νότου ενάντια στην αδηφάγο πολιτική του Βορρά, συμμαχίες πολιτικών δυνάμεων που θα παλεύουν για μια άλλη Ευρώπη.

Ο Στ. Θεοδωράκης λέει ότι δεν μπορεί να κυβερνήσει «ούτε ένα δεξιό 25% ούτε ένα αριστερό 25%». Ο Ευ. Βενιζέλος δηλώνει ότι η πλειοψηφία των πολιτών δεν παίρνει θέση στο «δίλημμα Ν.Δ. ή ΣΥΡΙΖΑ». Δεν είναι απίθανο τα δύο πρώτα κόμματα να συγκεντρώνουν ποσοστό κάτω από 50%. Δεν βλέπετε ένα υπαρκτό πρόβλημα;

Κανένα «ποσοστό» δεν μπορεί να κυβερνήσει τη χώρα στις συνθήκες που ζούμε. Ειδικά όταν η κοινωνική εξαθλίωση αυξάνεται και η αποχή επιστρέφει. Κι επειδή για την Αριστερά ο λαός δεν είναι το «εκλογικό σώμα», έτσι και η ηγεμονία μας δεν θα μετρηθεί μόνο στα ποσοστά. Ας το σκεφτούμε ανάποδα: Αν το 50% της κοινωνίας δεν στραφεί προς εμάς με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, δεν θα είναι εύκολο να κυβερνήσουμε. Δεν μιλάω μόνο για εκλογική υποστήριξη. Ο Σαμαράς και το σύστημα χρειάστηκε τον Βενιζέλο που τώρα παραπαίει και τη Χρυσή Αυγή που τώρα καταστέλλει. Ο Παπανδρέου που μάς έβαλε στο Μνημόνιο συναντά τον «πρώην σύντροφο» Κουβέλη που εγκατέλειψε τη μνημονιακή συγκυβέρνηση.

Ο Αβραμόπουλος ξανάρχισε τα σενάρια για την ανάγκη «εθνικής συνεννόησης». Στα πιο δικά μας, ο Τατσόπουλος μάς χαιρέτισε, ενώ πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ μάς προσεγγίζουν και αναζητούν ρόλο. Όλα αυτά δείχνουν ότι τα πράγματα είναι πιο σύνθετα και απέχουν πολύ από την εικόνα μιας μονομαχίας μεταξύ Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ. Η κεντροαριστερή ανασύσταση δεν αφορά κάποιους άλλους. Θα μάς ασκηθούν πιέσεις. Θα προσπαθήσουν να μάς θέσουν σε τροχιά ενσωμάτωσης και προσαρμογής. Ή να μας περιθωριοποιήσουν. Γι’ αυτό απαιτείται πολιτική συμμαχιών που θα αδρανοποιεί αυτές τις συστημικές στοχεύσεις. Αποδεσμεύσεις και στράτευση όλων των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που κινούνται αντιμνημονιακά, όχι αυτοαναφορικότητα, εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της κοινωνίας και όχι περιορισμός στα κομματικά στεγανά.

Διαβάστε Περισσότερα »

Ελένη Σωτηρίου: Η αντίσταση απαιτεί έναν πιο διεθνικό χαρακτήρα

Συνέντευξη: Καπάκος Σταύρος

«Το σύστημα προσπαθεί να κρατήσει με κάθε τρόπο τον έλεγχο, θέτοντας τον λαό στο περιθώριο»

* Τι σημαίνει για σένα η υποψηφιότητα για την Ευρωβουλή με δεδομένο ό,τι έχεις και την εμπειρία της προηγούμενης αναμέτρησης; Πώς μπορούν οι ευρωεκλογές να πυροδοτήσουν πολιτικές εξελίξεις και στο εσωτερικό της χώρας;

Οι εμπειρίες του καθένα είναι χρήσιμες, αλλά ζούμε σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες απ' ό,τι το 2009. Θυμηθείτε μόνο μερικούς μάηδες: Στις 5 Μάη του 2010 ένα βουβό πλήθος εξέφρασε την οργή του, περικυκλώνοντας τη Βουλή. Ήταν λίγο πριν την ψήφιση του πρώτου Μνημονίου. Στις 25 Μάη του 2011 είχαμε το «ΟΥΣΤ» των πλατειών που ζητούσαν πραγματική δημοκρατία, Ανεξαρτησία και τιμωρία αυτού του πολιτικού συστήματος. Τον Μάη του 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ εκτινάχθηκε στην αξιωματική αντιπολίτευση, εκφράζοντας την ελπίδα του κόσμου για αλλαγή. Από τότε το σύστημα προσπαθεί να κρατήσει με κάθε τρόπο τον έλεγχο, θέτοντας τον λαό στο περιθώριο. Όχι μόνο λόγω της ανθρωπιστικής κρίσης που προκαλεί, αλλά κυρίως θρυμματίζοντας τους λαϊκούς πόθους, το αγωνιστικό φρόνημα, τον ριζοσπαστισμό της κοινωνίας. Μέχρι και τον Γιώργο Παπανδρέου θυμήθηκαν, για να αναστήσει την κεντροαριστερά. Η δικιά μας συμβολή -στην Αυτοδιοίκηση και στις ευρωεκλογές- αφορά τη συνέχεια αυτού του αγώνα. Αυτό δεν γίνεται χωρίς να δημιουργηθεί ένα μεγάλο ρεύμα που θα διώξει την τρόικα, θα γκρεμίσει το πολιτικό σύστημα -και τις όποιες μεταμορφώσεις του- και θα αρχίσει να στήνει την Ελλάδα στα πόδια της. Θα κριθούμε λοιπόν για κάτι πολύ παραπάνω από ένα εκλογικό ποσοστό, όσο σημαντικό κι αν είναι αυτό. Αυτό θα πυροδοτήσει τις εξελίξεις. Αυτό θα είναι και το μεγάλο μας μήνυμα στην Ευρώπη.

* Πώς θα μπορούσε να συμβάλει μια ευρωβουλευτής στη συνολική προσπάθεια για επαναδιαπραγμάτευση και ουσιαστική απομείωση του χρέους; Υπάρχουν δυνατότητας συμπτώσεων, συνεργασιών, συγκλίσεων με άλλες δυνάμεις στην Ευρώπη και την Ευρωβουλή;

Η διαπραγμάτευση δεν είναι μια τεχνική διαδικασία. Δεν είναι ένα παιχνίδι πόκερ με τον λαό να παρακολουθεί. Δεν είναι «τύπου Σαμαρά» και αυτό όχι μόνο επειδή στην πραγματικότητα δεν έγινε ποτέ καμιά διαπραγμάτευση. Αν εμείς θέλουμε μια ισχυρή εκπροσώπηση στο Ευρωκοινοβούλιο, είναι για να γίνει δυνατότερη η φωνή και οι αγώνες του ελληνικού λαού. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, στις Βρυξέλλες την Κωνσταντίνα Κούνεβα. Η Ελλάδα να στείλει στο Ευρωκοινοβούλιο μια Βουλγάρα καθαρίστρια, συνδικαλίστρια και σημαδεμένη με βιτριόλι λόγω του αγώνα που έδωσε με τις συναδέλφισσές της. Πιο σπουδαία συμβολή δεν υπάρχει. Γιατί η μάχη που δίνουμε είναι πρωτίστως πολιτική.

Δυνατότητες συμπτώσεων υπάρχουν πολλές, σε διαφορετικά επίπεδα και οφείλουμε να τις αξιοποιήσουμε όλες. Η αποδοχή του Αλέξη Τσίπρα στην Ευρώπη μαρτυρά πολλά. Η Ελλάδα, μια χώρα που προσφέρει ένα «παράδειγμα» και ταυτόχρονα ζητά την αλληλεγγύη των ευρωπαϊκών λαών. Μια αντιμερκελική κυβέρνηση που πιέζει για συμμαχίες -και σε κρατικό επίπεδο- στον ευρωπαϊκό Νότο. Οι κοινοί στόχοι των ευρωπαϊκών κινημάτων, αφού πια η αντίσταση απαιτεί έναν πιο διεθνικό χαρακτήρα, παράλληλο με τη γενίκευση του νεοφιλελευθερισμού. Πλατιές συμμαχίες πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων -και όχι μόνο αριστερών- που δίνουν αγώνα ενάντια στην Ευρώπη της βαρβαρότητας και της Ακροδεξιάς που δυναμώνει. Και βέβαια -μέσα όμως σε όλα αυτά- να γεννηθεί μια νέα Αριστερά στην Ευρώπη του 21ου αιώνα.

* Τι πρέπει να αλλάξει στη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση;

Είναι πιο γόνιμο το ερώτημα για το τι πρέπει ν' αλλάξει στη σημερινή Ευρώπη και όχι απλά στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Γιατί άλλο Ευρώπη και άλλο Ε.Ε. Η σκέψη και η πράξη μας δεν μπορούν να περιοριστούν στο πλαίσιο που μας θέτει ένας τέτοιος οργανισμός, οι μηχανισμοί, η αρχιτεκτονική και οι θεσμοί του. Γιατί αν ο αγώνας ενάντια στη λιτότητα είναι δεδομένος, χρειαζόμαστε κι άλλα μέτωπα. Σήμερα ζούμε τη γερμανική Ευρώπη και χρειαζόμαστε επειγόντως μια «επανάσταση της δημοκρατίας». Η συγκέντρωση εξουσίας και δύναμης στους ισχυρούς μέσα σε κάθε χώρα αλλά και στα ισχυρά κράτη πανευρωπαϊκά πρέπει να ανατραπεί. Στη δική μας Ευρώπη δεν χωρούν τα ειδικά καθεστώτα και ο ολοκληρωτικός έλεγχος ολόκληρων περιοχών και χωρών. Βέβαια, το δύσκολο ερώτημα είναι το «πώς θα αλλάξει αυτή η Ευρώπη». Δεν θα έρθει απλά με κάποια εκλογικά ποσοστά και την αλλαγή των συσχετισμών στα κοινοβούλια ή με την παρέμβασή μας στα διάφορα ευρωπαϊκά όργανα. Όλα αυτά σημαίνουν συγκρούσεις, μεγάλα κινήματα, εξεγέρσεις. Αυτό άλλωστε προσπαθήσαμε να εκφράσουμε και με το ευρωψηφοδέλτιό μας.

Από την ΑΥΓΉ

Διαβάστε Περισσότερα »

Μαζί με τους ευρωπαικούς λαούς μπορούμε πραγματικά να ανοίξουμε έναν άλλο δρόμο

Για μια ευρώπη της πραγματικής δημοκρατίας και της αλληλεγγύης

Διαβάστε Περισσότερα »

Η ομιλία της Ελένης Σωτηρίου στο Κιάτο

Κιάτο 2 Μάη 2014

Υπάρχει ένα σύνθημα που εμφανίστηκε τα τελευταία χρόνια στους διάφορους αγώνες και που λέει “μπροστά δεν ξέρω τι θα βρω μα πίσω δε γυρνώ”.

Μπορεί να φαίνεται κάπως απλοϊκό, γενικόλογο, αλλά είναι απόλυτα σωστό και μάλλον περιγράφει καλά την κατάσταση που ζούμε. Αν θέλουμε να κοιτάξουμε μπροστά και να μη δούμε χάος, δε μπορούμε να γυρίσουμε πίσω. Αν θέλουμε να επιβιώσουμε, να ζήσουμε με μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια, δεν μπορούμε να ανεχτούμε άλλο την τρόικα, τα μέτρα της και όλο αυτό το πολιτικό σύστημα που τη στηρίζει. Έχουμε πια περάσει πολλά για να πιστέψουμε ότι αυτοί θα σώσουν τη χώρα, ότι όπου να ‘ναι πλησιάζει η ανάκαμψη, ότι πέρασαν τα δύσκολα και έρχονται καλύτερες μέρες .

Έχουν αποδειχτεί ψεύτες τόσες και τόσες φορές. Όσα λοιπόν και όποια success story και να παρουσιάσουν κάθε βράδυ τα δελτία ειδήσεων και οι πληρωμένοι δημοσιογράφοι τους, υπάρχει το πραγματικό story. Η αλήθεια δηλαδή μιας κοινωνίας που εξαθλιώνεται μέρα τη μέρα. Και αυτό δε χρειάζεται καμιά ανάλυση, απόδειξη ή περιγραφή, το ζούμε όλοι μας καθημερινά. Αν για κάτι μπορούμε να είμαστε απόλυτα σίγουροι είναι ότι για κάθε μέρα που κυβερνούν αυτοί, η χώρα θα καταστρέφεται και λίγο ακόμα. Κι έτσι αυτό που λέμε ως ΣΥΡΙΖΑ συχνά «να φύγουν» -για την ακρίβεια «να τους διώξουμε» είναι το πιο αποφασιστικό και αναγκαίο βήμα.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ στις 25 Μάη είναι πρώτο κόμμα, δε θα αλλάξει μεμιάς η ζωή μας.

Αν στις περιφέρειες και τους δήμους βγουν οι παρατάξεις του ΣΥΡΙΖΑ, δε θα λυθούν την επόμενη τα προβλήματά μας. Θα είναι όμως ένα δυνατό μήνυμα ότι κανείς δεν μπορεί να κοροϊδεύει για πολύ, έναν ολόκληρο λαό. Θα είναι ένα μήνυμα αξιοπρέπειας, δεν είναι μικρό πράγμα αυτό. Και βέβαια θα είναι το πρώτο βήμα για μια μεγάλη αλλαγή που χρειάζεται η χώρα.

Τα λέω όλα αυτά, γιατί εμείς θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς. Δε θέλουμε να κλέψουμε ψήφους, είτε με παραμύθια, είτε με υποσχέσεις. Ούτε έχουμε κάτι να σας μοιράσουμε π.χ. κάποιο επίδομα, μερικές θέσεις εργασίες για λίγους μήνες . Όλοι ξέρουμε πως τα πράγματα είναι δύσκολα. Αυτό όμως που μπορούμε να πούμε είναι ότι θα προσπαθήσουμε και ότι αυτό που θέλουμε να μοιραστούμε είναι ένας αγώνας και ένα σχέδιο για να αλλάξουμε τις ζωές μας.

Μερικές σκέψεις γι’ αυτό.

Πρώτον. Να αντιμετωπίσουμε την ανθρωπιστική κρίση που μαστίζει τη χώρα. Ποιος από εμάς φανταζόταν πριν μερικά χρόνια ότι θα λιποθυμούσαν παιδιά στα σχολεία επειδή δεν τρώνε καλά; Ποιος θα φανταζόταν ότι θα υπήρχαν ουρές στις λαϊκές για μια δωρεάν σακούλα λαχανικά; Ότι στα νοσοκομεία πεθαίνει κόσμος επειδή λείπουν πολύ βασικές παροχές και προσωπικό; Ότι οι εφημερίδες –οι ίδιες που διαφημίζουν στα πρωτοσέλιδα τους το success story!- έχουν κουπόνια για τα σούπερ μάρκετ. Με αυτή την κατάσταση δε μπορούμε να συμβιβαστούμε. Δεν πρέπει να τη συνηθίσουμε. Δε θα την ανεχτούμε. Δε θα γίνουμε τριτοκοσμική χώρα επειδή έτσι το θέλει η τρόικα. Και άρα ο πρώτος μας στόχος είναι να αποκαταστήσουμε την ανθρωπιά μας. Και δεν υπάρχει ανθρωπιά σε μια χώρα με εξαθλιωμένους ανθρώπους. Υπάρχουν όμως λεφτά για αυτό; Υπάρχουν και θα τα βρούμε στις τσέπες πολλών που μέσα στην κρίση θησαυρίζουν. Θα τα βρούμε στο υπέρογκο και άδικο χρέος που ξεπληρώνουμε στους τοκογλύφους. Στους εργολάβους που αλωνίζουν στη χώρα. Στους φόρους των «μεγάλων» που δεν πληρώνονται ποτέ. Στα χρωστούμενα όσων με τις μίζες τους μάς έκλεβαν τόσα χρόνια. Στο δημόσιο, που αντί να εξορθολογίζεται, ξεπουλιέται κλπ.

Δεύτερον. Αυτός ο τόπος πρέπει και μπορεί να ζωντανέψει ξανά. Είναι αδιανόητο σε μια χώρα με τόσες δυνατότητες να διαλύεται διαρκώς η παραγωγική της βάση. Να μην παράγουμε παρά ελάχιστα για να κερδίζουν έτσι οι ξένες πολυεθνικές από τις εισαγωγές. Να μη στηρίζεται η αγροτική παραγωγή και να ερημώνει η ύπαιθρος. Να κλείνουν οι βιομηχανίες και οι όποιες μεγάλες υποδομές μιας χώρας όπως π.χ. τα λιμάνια να εξυπηρετούν τα πάντα εκτός από την εθνική οικονομία. Και την ίδια στιγμή η ανεργία να έχει φτάσει στα ύψη. Στις προτεραιότητες μας λοιπόν είναι ένα σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας και από όλα τα πόστα. Στους δήμους, στις περιφέρειες, μακάρι και στην κυβέρνηση, στη στάση μας απέναντι στις ευρωπαϊκές διαταγές. Όχι γενικώς ανάπτυξη αλλά με ανασφάλιστους εργαζόμενους των 400 ευρώ. Ούτε ανάπτυξη επειδή θα τα πουλήσουμε όλα κοψοχρονιά σε μεγάλους επιχειρηματίες που θα έρθουν τάχα για επενδύσεις. Αλλά ανάπτυξη με γνώμονα τις ανάγκες του ελληνικού λαού. Εύκολο αυτό; Καθόλου . Αλλά αν θέλουμε πραγματικά να ξεφύγουμε από τη θηλιά του χρέους και των δανείων, πρέπει να στηριχτούμε στις δικές μας δυνάμεις. Και είναι πολλές αυτές. Είναι οι χιλιάδες νέοι επιστήμονες που μεταναστεύουν στο εξωτερικό. Είναι η γνώση εκατοντάδων χιλιάδων εργαζόμενων που απαξιώνονται είτε από την ανεργία, είτε επειδή δουλεύουν σκληρά για να κερδίζουν άλλοι. Γιατί δεν υπάρχει πιο μεγάλη παραγωγική δύναμη από τους ίδιους τους ανθρώπους που όμως πια θα θεωρούμε δικιά μας τη χώρα και θα αγωνιζόμαστε για να την αλλάξουμε.

Τρίτον. Πραγματική Δημοκρατία και Πραγματική Δικαιοσύνη. Γιατί λέω Πραγματική; Γιατί αυτό που ζούμε δε θυμίζει σε τίποτα Δημοκρατία. Με τους διάφορους αξιωματούχους και επίτροπους της τρόικας να τριγυρνούν στα υπουργεία, να ελέγχουν και να δίνουν εντολές, να συμπεριφέρονται σαν να βρίσκονται σε αποικία. Με το Σύνταγμα να έχει τσαλαπατηθεί τόσες και τόσες φορές τα τελευταία χρόνια. Με το Κοινοβούλιο να λειτουργεί με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου. Με τα κανάλια να θυμίζουν Γραφείο Τύπου της κυβέρνησης. Με τα σκάνδαλα που τόσο προκλητικά βγαίνουν στην επιφάνεια. Με την ατιμωρησία όσων έκλεβαν (και κλέβουν) τόσα χρόνια το δημόσιο πλούτο. Με το σπίλωμα ή και την τρομοκράτηση όσων αγωνίζονται. Με το ναζισμό να δυναμώνει. Όλα αυτά σίγουρα δεν είναι Δημοκρατία. Ένα ακόμα μεγάλο στοίχημα για το ΣΥΡΙΖΑ –πέρα από τις θεσμικές αλλαγές για όλα τα παραπάνω- είναι το εάν θα δημιουργήσουμε παντού μορφές και τρόπους συμμετοχής του κόσμου σε όσα συμβαίνουν. Από το πιο μικρό δημοτικό συμβούλιο και τον τρόπο που θα αποφασίζει για ένα τοπικό θέμα μέχρι πανελλαδικά δημοψηφίσματα για σημαντικά ζητήματα της χώρας. Για να το πω διαφορετικά και ας ακουστεί λίγο απόλυτο: Ή θα την αλλάξουμε όλοι μαζί αυτή τη χώρα ή δε θα αλλάξει. Και αν κάτι έχει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι (να πάρει την ευθύνη) να δώσει χώρο, λόγο, φωνή και ρόλο σε όλους τους πολίτες. Ξέρω πως θα ακουστεί περίεργο λίγες μέρες πριν τις εκλογές αλλά πραγματικά δε φτάνει μόνο ένα εκλογικό ποσοστό. Αυτό είναι μόνο η αναγκαία αρχή.

Τέταρτον. Όλα αυτά είναι εικόνα μιας ευρωπαϊκής χώρας το 2014 (θυμηθείτε αυτά που μας έλεγαν… σύγκλιση-συνεργασία των χωρών της Ευρώπης) Αυτή είναι η Ευρώπη που εδώ και χρόνια φτιάχνουν. Η Ευρώπη που λειτουργεί για την ισχυρή Γερμανία, διαλύοντας τις χώρες του Νότου. Η Ευρώπη των μνημονίων, των εκατομμυρίων φτωχών, άνεργων, άστεγων. Η Ευρώπη που είναι κρυμμένη πίσω από κάθε αρνητική εξέλιξη για τους λαούς σε όλο τον κόσμο, όπως τελευταία στην Ουκρανία. Η Ευρώπη με την ακροδεξιά να δυναμώνει. Με αυτή την κατάσταση, δεν έχουν πραγματικά μεγάλο θράσος όταν κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ ότι «δε θέλει την Ευρώπη;» Γιατί να θέλουμε αυτή την Ευρώπη; (Είναι η δική τους Ευρώπη) Διχασμένη ανάμεσα σε πλούσιες χώρες και χώρες σκουπίδια. Διχασμένη ανάμεσα στον πιο μεγάλο πλούτο και την πιο μεγάλη φτώχεια σε κάθε ξεχωριστή χώρα. Διχασμένη ανάμεσα στις διάφορες επιλογές και τις συμμαχίες του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Διχασμένη με τους εθνικισμούς να δυναμώνουν. Διχασμένη ανάμεσα στους πολίτες και τις τράπεζες, τους μηχανισμούς και τα ανεξέλεγκτα όργανά της. Κάποιος σ. είπε ότι χρειαζόμαστε μια Επανάσταση της Δημοκρατίας στην Ευρώπη και έχει απόλυτο δίκιο.

Πέμπτον. Ζούμε σε μια περιοχή ανήσυχη, ταλαιπωρημένη, σε διαρκή αναμπουμπούλα, όχι μόνο οικονομική. Βαλκάνια, Αιγαίο, Μ. Ανατολή. Δεν είμαστε δηλαδή Λουξεμβούργο. Αν στον ΣΥΡΙΖΑ αγνοούσαμε αυτές τις γεωπολιτικές διαστάσεις και αυτά τα ζητήματα θα ήμαστε τουλάχιστον αφελείς. Και δεν είμαστε. Γιατί δεν είναι μόνο ότι η εθνική μας αξιοπρέπεια θυσιάστηκε με την τροϊκανή επικυριαρχία. Είναι επίσης ότι στο έδαφος της οικονομικής κρίσης θα κινδυνεύει ολοένα και περισσότερο η εθνική μας ανεξαρτησία, η εθνική μας υπόσταση. Και αυτή θα την υπερασπίσουμε. Κι εμείς όταν λέμε πατρίδα εννοούμε την επιβίωση, την αξιοπρέπεια και το μέλλον όσων ζουν σε αυτή την περιοχή του κόσμου. Εννοούμε μια ιστορία που δεν ξεγράφεται. Η δικιά μας πατρίδα δεν είναι η πατρίδα των εργολάβων, των τραπεζιτών, των καναλαρχών. Είναι οι ρίζες μας, ο τόπος μας. Εννοούμε τα καλά μας χούγια που μάς κρατούν ακόμα όρθιους –βλέπε π.χ. την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά- και τα κακά μας χούγια που πρέπει να αποβάλουμε. Η ελληνική σημαία δεν είναι αυτή που κρατά ο χρυσαυγίτης για να ανοίξει το κεφάλι του μετανάστη. Ούτε αυτή που έχουν για διακριτικό στις διεθνείς τους συναντήσεις τους οι πολιτικοί που κατέστρεψαν τη χώρα. Είναι αυτή που ανέμιζε στην Αντίσταση τη δεκαετία του ‘40, στο Πολυτεχνείο το ‘74, στις Πλατείες των Αγανακτισμένων το 2010, στην ΕΡΤ που έδινε χαρά στον ελληνισμό σε όλο τον κόσμο και τη μαύρισαν κι αυτή, η σημαία που κρατά ο Μανόλης Γλέζος διεκδικώντας τις πολεμικές αποζημιώσεις.

Τελειώνοντας, μια αναφορά σε δυο πρόσωπα και δυο ιστορίες που δείχνουν πιο ξεκάθαρα από τα πολλά λόγια για ποια Ελλάδα παλεύουμε, ποια Ελλάδα είμαστε.

Ο ένας είναι ο Γιώργος Παπανδρέου.

Της γνωστής οικογένειας που κυβερνά τόσα χρόνια τη χώρα. Πέρασε από διάφορα πόστα και παρουσιάστηκε κάποτε ως η νέα ελπίδα του λαού. Εκλεκτός των Αμερικάνων. Άλλοτε Yes sir, άλλοτε Γιωργάκης ή ΓΑΠ. Έγινε πρωθυπουργός. Έβαλε τη χώρα στο μνημόνιο με λίγα τηλεοπτικά πλάνα στο ακριτικό Καστελόριζο. Έφυγε για το εξωτερικό για να διδάξει ίσως κι αλλού πως καταστρέφεται μια χώρα. Στα πανεπιστήμια που δίνει συνεχώς διαλέξεις, γιουχάρεται από μετανάστες έλληνες φοιτητές. Δηλώνει πάντα ΠΑΣΟΚ αλλά τώρα βρίζει τους χθεσινούς του συνέταιρους. Σε λίγο θα τον παρουσιάσουν σαν το νέο πρόσωπο της Κεντροαριστεράς και θα αναζητήσει ρόλο στα πολιτικά πράγματα, εκεί ανάμεσα σε ΔΗΜΑΡ, Ελιά και λοιπές δυνάμεις.

Η άλλη είναι η Κωνσταντίνα Κούνεβα.

Βουλγάρα. Έφυγε από τη χώρα της και καθάριζε σχολεία και σκάλες στη δικιά μας για αρκετά χρόνια. Συνδικαλίστρια. Πραγματική, όχι σαν αυτό που θεωρούν συνδικαλιστικό κίνημα οι φίλοι του Γιώργου Παπανδρέου. Έμαθε να μιλά καλά ελληνικά με τις συναδέλφισσες, αγωνιζόμενη για καλύτερες συνθήκες εργασίες. Γι΄αυτό το λόγο η φωνή της έγινε επικίνδυνη. Τη σημάδεψαν με βιτριόλι. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι συγκινήθηκαν από τη στάση και την ιστορία μιας βουλγάρας καθαρίστριας και ένα μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης απλώθηκε στη χώρα. Χωρίς αυτή καν να μιλά, χωρίς φωνή. Σκεφτείτε λοιπόν αν ο ελληνικός λαός που σήμερα αγωνιά αλλά και αγωνίζεται, να στείλει στην Ευρωβουλή την Κων/να Κούνεβα. Θα είναι ένα μεγάλο μήνυμα.

Σας ευχαριστώ. Καλή δύναμη σε όλους μας.

Διαβάστε Περισσότερα »

Κωνσταντίνα Κούνεβα: Η Ευρώπη εμφανίζεται όχι σαν μητέρα, αλλά σαν μητριά που δεν μπορεί να καταλάβει τι ανάγκες έχουμε εμείς

Μια «παλιά» συνέντευξη της Κούνεβα στην εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς (6/3/2010) που παραμένει συγκλονιστικά επίκαιρη!

Οι γυναίκες πρέπει να σταματήσουν να φοβούνται

Η Κωνσταντίνα Κούνεβα συζητά με την Ελένη Σωτηρίου και τη Γιώτα Τζανή

Επισκεφθήκαμε την Κωνσταντίνα Κούνεβα στο σπίτι της, όπου μένει με το γιό και τη μητέρα της. Δεν ήταν μια κλασική επαγγελματική συνέντευξη –  κάποιος ρωτάει και κάποιος απαντάει. Η συζήτηση ήταν τόσο αληθινή, που δεν μπορεί εύκολα να αποτυπωθεί σε λίγες γραμμές. Η Κωνσταντίνα, ένας άνθρωπος που συγκεντρώνει αρκετές ιδιότητες – γυναίκα, μητέρα, εργαζόμενη, μετανάστρια, συνδικαλίστρια–, γνωρίζοντας όλες τις συνέπειες των επιλογών της, επιμένει σε κάθε στιγμή πως οι άνθρωποι, και ιδιαίτερα οι γυναίκες, πρέπει να αποτινάξουν το φόβο από μέσα τους. Για την Κούνεβα, η γυναικεία υπόσταση εμπεριέχει περισσότερο πλούτο, είναι πιο ολοκληρωμένη. Η σύντομη επαφή μαζί της μας γέμισε δύναμη και αισιοδοξία για τη ζωή.

Κωνσταντίνα, πες μας καταρχήν, πώς πάει η υγεία σου;

Εδώ και μισό χρόνο δεν έχει γίνει κάποια μεγάλη αλλαγή, περιμένω να επουλωθούν οι πληγές για να γίνουν κι άλλες εγχειρήσεις. Θα ξεκινήσουμε από τα μάτια, μετά θα συνεχίσουμε με τη μύτη, που θα πάρει αρκετό καιρό, και μετά με το στομάχι. Θέλει πολύ δουλειά και ο οισοφάγος. Θα χρειαστούν από τρία έως πέντε χρόνια για να τελειώσουν οι εγχειρήσεις. Δηλαδή, έχουμε πολύ ακόμα. Είμαστε στην αρχή μάλλον.

Οικονομικά πώς τα καταφέρνετε;

Η μαμά μου έχει σύνταξη, εμένα μου έβγαλαν επίδομα ασθενείας από το ΙΚΑ.

Φτάνει αυτό;

Όχι, βοηθάει ο κόσμος, βάζει χρήματα στο λογαριασμό. Τώρα πια είναι πολύ λίγα αυτά που βάζουν, αλλά βάζουν, ακόμα συνεχίζουν. Κάποια φαρμακεία μας δίνουν δωρεάν φάρμακα. Τις αποκλειστικές τις πληρώνει ο ΗΣΑΠ. Αλλιώς, μόνο οι κρέμες και τα φάρμακα που παίρνω, είναι 500 ευρώ το μήνα. Είναι πολλά…

Θα έχεις ακούσει τι γίνεται όλο το τελευταίο διάστημα. Αντεργατικά μέτρα από την κυβέρνηση, Σύμφωνο Σταθερότητας από την Ευρώπη, ταυτόχρονα έχουμε και κινητοποιήσεις, έχουμε αγώνες. Ποια η γνώμη σου;

Στην Ευρώπη έχουμε πολλές κουλτούρες και όλοι οι λαοί δεν είμαστε παιδιά της Ευρώπης. Η Ευρώπη εμφανίζεται όχι σαν μητέρα, αλλά σαν μητριά που δεν μπορεί να καταλάβει τι ανάγκες έχουμε εμείς. Θέλει να οργανώσει ένα πλαίσιο που δεν έχει τόσο σχέση με τη ζωή μας. Έτσι το βλέπω εγώ. Και αυτό θα μας δημιουργήσει ακόμα πιο πολλά προβλήματα στο μέλλον. Δεν ξέρω δηλαδή πόσο θα αντέξουν, πότε θα ανοίξουν τα μάτια τους για να το δουν αυτό οι λαοί της Ε.Ε. Αλλά πρέπει, όπως εμείς οι γυναίκες έχουμε καλή επαφή με τα παιδιά μας, το ίδιο να επιβάλλουμε και στην Ευρώπη. Ξέρεις, στην εφηβεία το παιδάκι επιβάλλει και το δικό του «εγώ». Θέλει να το σεβαστούν και να το υπολογίζουν μέσα στην οικογένεια. Φωνάζει ότι κι αυτό πια μεγάλωσε και έχει τα δικά του ενδιαφέροντα και τις ανάγκες του.

Κωνσταντίνα, όλες αυτές τις μέρες υπάρχουν απεργίες. Χθες (σ.σ. στις 4/3) έγινε ένα πολύ μεγάλο συλλαλητήριο στην Αθήνα με πολλές χιλιάδες διαδηλωτές.Και ο λόγος ποιος ήταν;

Τα μέτρα με τα οποία η κυβέρνηση Παπανδρέου μειώνει μισθούς, παγώνει συντάξεις, αυξάνει τη φορολογία, γιατί μας λένε ότι αυτά είναι αναγκαία και μας τα επιβάλλουν από την Ε.Ε.

Πόσα χρόνια υπάρχει η Ε.Ε.; Πόσα χρόνια είναι οργανωμένη; Πάνω από 20; Πόσα; Όπως ο άνθρωπος μπαίνει στα 12-13 χρόνια στην εφηβεία, εμείς έχουμε αργήσει να αντιδράσουμε. Πρέπει να μας ακούσει τι θέλουμε, τι έχουμε ανάγκη. Όχι μόνο να μας επιβάλλουν.

Πρέπει να αντιδράσουμε οπωσδήποτε, δεν πρέπει να συμφωνήσουμε. Γιατί η κοινωνία γενικά αρρωσταίνει ψυχολογικά και εκτρέπεται. Επειδή θέλουν αυτοί να γίνουν πλούσιοι, πρέπει οι λαοί να σκοτώνονται μεταξύ τους; Οι γονείς να σκοτώνουν τα παιδιά τους, επειδή δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να τα τρέφουν και να τα μεγαλώσουν; Είναι τρόπος αυτός;

Ξέρεις, όμως, υπάρχει φόβος απ’ την άλλη. Υπάρχει κόσμος που λέει, δεν μ’ αρέσουν όλα αυτά που γίνονται, αλλά δεν μπορώ να κάνω και κάτι.

Φόβος υπήρχε κι όταν ήταν εδώ οι Τούρκοι και υπήρχαν σφαγές. Και τότε υπήρχε φόβος, όμως έφτασε η στιγμή που απελευθερωθήκαμε από τη δουλεία. Τώρα, μετά από 100 χρόνια συνεχίζουν να μας επιβάλλουν μια καινούργια δουλεία. Θα συμφωνήσουμε ξανά; Θα το δεχτούμε; Δεν νομίζω ότι είναι σωστό. Η ανθρώπινη ύπαρξη, είναι σημαντική…

Μήπως κουράστηκες;

Κουράζομαι πάντα. Αν το καταλάβουν αυτό οι άνθρωποι, ότι εμείς είμαστε πιο σημαντικοί στη ζωή, το ανθρώπινο ον, τα ζώα και η φύση, θα αλλάξουν το σκεπτικό. Δεν πρέπει να συμφωνούμε στα πάντα που μας επιβάλλουν. Γιατί υπάρχουν και άλλοι τρόποι, αυτό θέλω να πω. Να μπούμε στην εφηβεία λιγάκι, να μη φοβόμαστε.

Η συνάντηση αυτή ξεκίνησε με αφορμή την ημέρα της γυναίκας. Μέσα από όλη την πορεία σου και τη στάση που έχεις κρατήσει, έχεις γίνει σύμβολο για τις γυναίκες ως συνδικαλίστρια, ως γυναίκα, ως μάνα…

Τώρα σκέπτομαι. Υπάρχει μέρα για τον άντρα; Σ’ εμάς μια μέρα για τον άντρα θεωρείται η 14η Φλεβάρη επειδή τότε ξεκινάνε τη δουλειά στα χωράφια οι άντρες. Για ποιο λόγο υπάρχει η μέρα της γυναίκας; Γιατί την έχουν βάλει τόσο ψηλά; Υπάρχει λόγος. Γιατί η γυναίκα, γενικά τα θηλυκά, είναι δημιουργοί οργανισμοί. Και η γη είναι θηλυκή, δημιουργεί ζωή επάνω της και εμείς οι γυναίκες είμαστε δημιουργοί, βασικοί δημιουργοί της ζωής μας. Αυτή είναι η σοφία της φύσης. Και όλοι πρέπει να τη σεβαστούμε. Και τότε αναρωτιόμαστε τι ρόλο έχει ο άντρας γύρω μας; Να βοηθάει.

Μαζί άντρες και γυναίκες να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας. Αυτό είναι το βασικό στην κοινωνία. Να τους δώσουμε το καλό παράδειγμα, να τους μάθουμε τις τέχνες, να τους μάθουμε ισχυρούς τρόπους να επιβιώσουν.

Οι γυναίκες σε πάρα πολλές περιπτώσεις θεωρούνται –να το πω λίγο τραβηγμένα– δεύτερης κατηγορίας.

Επειδή η σημερινή κοινωνία είναι πατριαρχική γι’ αυτό οι γυναίκες είναι στα πάντα εκτός. Πρέπει να ψάχνουμε τρόπους για να ζούμε πιο ευτυχισμένα. Και επειδή η γυναίκα έχει αυτή τη σοφία της φύσης, αντιδρά – πιστεύω.

Πιστεύεις ότι αντιδρά;

Πιστεύω ότι αν είναι «παρών», θα αντιδράσει. Και αφού την ακούσουν κάποιοι που είναι πιο ευαίσθητοι, πιστεύω θα συμφωνήσουν μαζί της και έτσι θα χωριστεί το ποιοτικό δυναμικό της πατριαρχίας.

Διαβάστε Περισσότερα »

Χρειαζόμαστε τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, και θα την έχουμε!

Μας απομένει μόλις ένας μήνας για να δώσουμε μια κρίσιμη, τριπλή εκλογική μάχη. Ακούγεται τυποποιημένο, αλλά χρειαζόμαστε τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Τη χρειαζόμαστε όλες και όλοι: φυσικά τα μέλη και οι φίλοι του κόμματος αλλά, ακόμη περισσότερο, η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία που ασφυκτιά, θυμώνει ή απελπίζεται. Τη χρειαζόμαστε επειδή μόνο η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να φωτίσει την προοπτική μιας πραγματικής διεξόδου από τη σημερινή αβίωτη κατάσταση.

Και είναι εφικτή μια μεγάλη νίκη, ένα γερό χαστούκι στις δυνάμεις της διαρκούς καταστροφής, μια νίκη που θα ανοίξει το δρόμο προς μια βαθιά πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα. Μια τέτοια εξέλιξη θα δώσει με τη σειρά της κουράγιο στους λαούς του ευρωπαϊκού Νότου (και όχι μόνο!), που θα μας το «ανταποδώσουν» προσφέροντας το απαραίτητο οξυγόνο στη δύσκολη προσπάθειά μας για τη σωτηρία της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας μέσα από την ανόρθωση της χώρας.

Αλλά για να γίνει πραγματικότητα το εφικτό, βασική προϋπόθεση είναι να κερδίσουμε ξανά την καρδιά και το νου του λαού μας, προβάλλοντας την αποφασιστικότητά μας να συγκρουστούμε και να υλοποιήσουμε τις βασικές δεσμεύσεις μας. Γι’ αυτό οφείλουμε να μιλήσουμε στο λαό με θάρρος, με ειλικρίνεια, χωρίς να κρύβουμε τις δυσκολίες αλλά και με την πίστη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί και θέλει να τον υπηρετήσει, κι έτσι να ξανακερδίσουμε την εμπιστοσύνη του.

Ο αποπροσανατολισμός θα αποτύχει

Στο μεταξύ, το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα παίζει τα ρέστα του. Αφού απέτυχε να ανασυστήσει την κεντροαριστερά μέσα από τις Ελιές με το ξοφλημένο πολιτικό προσωπικό του ΠΑΣΟΚ, δοκιμάζει και τα Ποτάμια και πολλά άλλα σχέδια – κι ακόμη είμαστε στην αρχή. Πρέπει λοιπόν, και μέσα στον πυρετό της εκλογικής μάχης, να έχουμε διαρκώς στο νου μας τον κίνδυνο που εκπροσωπεί η απόπειρα της κεντροαριστερής ανασύστασης, κεντρικός στόχος της οποίας είναι η άσκηση συνεχούς πίεσης προς το ΣΥΡΙΖΑ ώστε να μετατοπιστεί και ο ίδιος για να πάψει να τους απειλεί.

Όμως, με τον αγώνα όλων μας, και αυτή η επιχείρηση χτυπήματος του ΣΥΡΙΖΑ (της μοναδικής δηλαδή πραγματικής εναλλακτικής λύσης που υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα!) θα αποτύχει. Δεν θα τους κάνουμε τη χάρη να μπλεχτούμε σε ψευτοδιλημματικές καταστάσεις και να τους αφήσουμε να αλωνίζουν και να αποπροσανατολίζουν. Αντίθετα, με τις δεσμεύσεις και τα συγκεκριμένα μέτρα που επανέλαβε και ο Αλέξης Τσίπρας στις πρόσφατες περιοδείες του, επαναφέρουμε συνεχώς την ουσία στο επίκεντρο της εκλογικής μάχης: Τελειώνουμε με την υπόδουλη κυβέρνηση και ανοίγουμε το δρόμο για μια νέα Ελλάδα σε μια άλλη Ευρώπη.

Η άλλη Ευρώπη είναι εφικτή

Αλλά εδώ ακριβώς πρέπει να προσπαθήσουμε περισσότερο, αξιοποιώντας το λίγο χρόνο που μένει, ώστε να μιλήσουμε και να πείσουμε για το ευρωπαϊκό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς νοσταλγίες για ένα όραμα ευρωπαϊκής τάχα ολοκλήρωσης, που διαψεύστηκε με τον πιο παταγώδη και τραγικό τρόπο. Και χωρίς φαντασιώσεις για την επιστροφή σε μια προηγούμενη κατάσταση, που δεν παίρνουν υπόψη τα σημερινά δεδομένα και την ανάγκη αλλαγής των συσχετισμών και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Σήμερα είναι σαφές ότι η γερμανοκρατούμενη Ευρώπη, η Ευρώπη των ολοένα και πιο αυτονομημένων και ανεξέλεγκτων «αγορών», η Ευρώπη των «θεσμών» που δεν έχουν εκλεγεί από κανέναν και δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν, έχει φτάσει στα όριά της. Με αυτήν την Ευρώπη θα συγκρουστούμε με κάθε τρόπο: Συμβάλλοντας στη δημιουργία του μετώπου των χωρών του Νότου ενάντια στη μετατροπή τους σε αποικίες χρέους υπό γερμανική επικυριαρχία. Προωθώντας τη συνεργασία των λαών όλης της Ευρώπης και την πολιτική συγκρότησή της πάνω σε νέες βάσεις, με ισοτιμία, κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία. Καταπολεμώντας τις εγκληματικές και τυχοδιωκτικές επεμβάσεις τύπου Ουκρανίας. Υποστηρίζοντας την κυριαρχία των εθνικών κοινοβουλίων και τη δημιουργία ενός πραγματικού και όχι διακοσμητικού κοινοβουλίου των λαών της Ευρώπης.

Με τον ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, επειδή μπορεί να εκφράσει την ανάγκη και τον πόθο της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας για μια νέα Ελλάδα. Επειδή συμβάλλει στη δημιουργία των πολιτικών προϋποθέσεων για μια άλλη Ευρώπη. Επειδή, τέλος (μα όχι τελευταίο σε σημασία), τον ΣΥΡΙΖΑ κοιτούν με ελπίδα και προσμονή δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι και έξω από την Ελλάδα!  

Διαβάστε Περισσότερα »

Χρειάζεται σοβαρότητα και αλλαγή ιεραρχήσεων

Συνέντευξη στον Ζαχαρία Ρουστάνη για τον Δρόμο (10/2/2014) με αφορμή το θόρυβο γύρω από τις αυτοδιοικητικές υποψηφιότητες, για τις επερχόμενες Ευρωεκλογές και τις προϋποθέσεις μιας μεγάλης πολιτικής αλλαγής.

Να ξεκινήσουμε με τα δύσκολα. Ποια είναι η δική σας γνώμη για τις επίμαχες υποψηφιότητες που συνεχίζουν, μέχρι τώρα, να διχάζουν και να επανεξετάζονται;

Καταρχάς, θεωρώ προβληματική όλη τη διαδικασία και τον τρόπο με τον οποίο έφτασε να δημιουργηθεί μια τραυματική κατάσταση μέσα στο κόμμα εξαιτίας προσώπων και υποψηφιοτήτων και μάλιστα την τελευταία στιγμή. Μερικές φορές είναι σαν να αδιαφορούμε εντελώς γι’ αυτή την πλευρά. Όταν όλοι πια αποδέχονται ότι η κατάσταση στο εσωτερικό του κόμματος δεν είναι καλή και την ίδια ώρα αντί να σκύψουμε στο συγκεκριμένο πρόβλημα, το διογκώνουμε με διάφορους τρόπους, αυτό δείχνει τουλάχιστον πολιτική ανωριμότητα. Δεν λέω πως δεν υπάρχουν σημαντικές διαφωνίες, αναφέρομαι στον τρόπο που αυτές επηρεάζουν και το κόμμα αλλά και τη σχέση μας με την κοινωνία. Εκτός πια αν αποδεχτούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί με τίποτα να είναι ένα κόμμα αλλά δύο, τρία ή και περισσότερα. Δεν θέλω να το πιστέψω αυτό. Δεν είμαστε δημοσιογράφοι για να σχολιάζουμε ή να έχουμε γενικώς την Α’ ή τη Β’ άποψη. Οι επιλογές μας έχουν συνέπειες. Άρα, δεν δέχομαι το ερώτημα «ποια είναι η γνώμη σου για τον τάδε υποψήφιο», αλλά θεωρώ κρίσιμο ποια είναι η πολιτική θέση μας και ο βαθμός προετοιμασίας του κόμματος μπροστά στις μάχες που έρχονται.

Διαβάστε Περισσότερα »

Χωρίς καθυστέρηση, πολιτικό κίνημα ανατροπής!

Συνέντευξη στον Νίκο Παπαδημητρίου για την Αυγή (28/7/2013)

Χιλιάδες άνθρωποι ωθούνται στην ανεργία. Τι φταίει και οι αντιδράσεις δεν είναι πιο εκτεταμένες, πιο έντονες;
Φταίει και ο ΣΥΡΙΖΑ;

Πολλές φορές το μυαλό των ανθρώπων «παγώνει» από την τόσο λυσσαλέα επίθεση που δέχονται. Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν αντιδράσεις που είναι δυναμικές, μαζικές, ασύμμετρες, συχνά έρχονται ξαφνικά εκεί που δεν το περιμένουμε. Είναι όμως κατακερματισμένες, δεν ενώνονται κάπου. Η ενότητα δεν είναι ζήτημα κυρίως οργανωτικό, π.χ. συντονισμός κλάδων, παρ' όλο που κι αυτό χρειάζεται. Η πραγματική ενότητα οικοδομείται με βάση κοινούς στόχους. Ο οποιοσδήποτε αγώνας σήμερα δεν μπορεί παρά να είναι πολιτικός αγώνας. Να θέσει στο στόχαστρό του το πολιτικό σύστημα, τη μνημονιακή και τροϊκανή τυραννία, την κυβέρνηση που την υπηρετεί. Να μιλήσει καθαρά και να αγωνιστεί για την ανατροπή αυτού του ειδικού καθεστώτος. Να δουλέψει για να τους διώξουμε τώρα και να ανοίξουμε μια νέα σελίδα για τον λαό και τον τόπο. Όλα τα παραπάνω ξεπερνούν κατά πολύ τον αγώνα που κάνει ο κάθε επιμέρους κλάδος. Είναι υπόθεση του λαού και δεν αφορά απλώς τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη. Αφορά την οικοδόμηση ενός πολιτικού κινήματος ανατροπής και διεξόδου. Ακριβώς αυτό είναι το καθήκον και η ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ, άμεσα, τώρα, χωρίς καμία καθυστέρηση.

Διαβάστε Περισσότερα »

Άλλος ο ΣΥΡΙΖΑ του 2007, άλλος ο ΣΥΡΙΖΑ του 2013

Συνέντευξη στο Red Notebook ενόψει του ιδρυτικού Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ (29/5/2013)

1. Το ερώτημα που καλείται να απαντήσει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στο Συνέδριο του Ιουλίου μπορεί, ίσως, να συμπυκνωθεί ως εξής: «ποιο κόμμα, για ποια κυβέρνηση, και για ποια σχέση με τα κοινωνικά κινήματα;». Η προφανής απάντηση είναι «μαζικό δημοκρατικό κόμμα, για μια κυβέρνηση με κορμό την Αριστερά, και για μια συνεργασία που θα ενισχύει τα κινήματα». Είναι, όμως, τόσο απλό;

Η δημιουργία ενός φορέα της Αριστεράς δεν είναι αυτοσκοπός. Έρχεται κάθε φορά, και σε κάθε ιστορική περίοδο, να εξυπηρετήσει τις ανάγκες και τα καθήκοντα που μπαίνουν από το υφιστάμενο κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο, από τη μεριά πάντα των εργαζόμενων και της κοινωνίας. Πιο απλά, άλλον ΣΥΡΙΖΑ χρειαζόμασταν το 2007, άλλον το 2013. Η επιβολή του ειδικού καθεστώτος, η είσοδος στα μνημόνια και την τρόικα, η εμφάνιση ενός λαϊκού ριζοσπαστισμού, έβαλαν στο επίκεντρο ζητήματα δημοκρατίας, εθνικής ανεξαρτησίας, ανατροπής του πολιτικού συστήματος και κοινωνικής δικαιοσύνης-χειραφέτησης. Τα αιτήματα αυτά που ήρθαν και «ακούμπησαν» πάνω στο ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές, επιβάλλουν στο φορέα μας μετασχηματισμούς και ανατροπές πολιτικού και οργανωτικού χαρακτήρα για να μπορέσει να ανταποκριθεί. Να ανταποκριθεί όχι ως ένα μικρό κόμμα διαμαρτυρίας της Αριστεράς, αλλά ως πολιτικός οργανισμός που μπορεί να πρωταγωνιστήσει -άρα και ως κυβέρνηση-, στο γκρέμισμα του μνημονιακού μπλοκ και του πολιτικού συστήματος που το στηρίζει. Στη διαδικασία μετάβασης της χώρας και του λαού της. Απαραίτητη προϋπόθεση γι’ αυτό είναι να πασχίσουμε για τη δημιουργία ενός πολιτικού ρεύματος διεξόδου και ανατροπής. Να θέσουμε με μαζικούς όρους την αναγκαιότητά του, να επεξεργαστούμε τους τρόπους και τις διαδικασίες υλοποίησής του και τα άμεσα βήματα διαμόρφωσής του.

Θέλουμε λοιπόν ένα φορέα με ενιαία έκφραση, άρα και πολιτική λειτουργία, ως προς τα πολιτικά μηνύματα που εκπέμπει στην κοινωνία. Έναν φορέα δημοκρατικό, δηλαδή φορέα των μελών του, και όχι φορέα των μηχανισμών και των στελεχών. Ένα φορέα μαζικό που θα ανοίξει τις πόρτες του σε όλο εκείνο το δυναμικό που στήριξε τις ελπίδες του στο ΣΥΡΙΖΑ. Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ένα φορέα αλλιώτικο, νέο, σε σχέση με ό,τι γνωρίσαμε μέχρι σήμερα.

Διαβάστε Περισσότερα »