Κιάτο 2 Μάη 2014
Υπάρχει ένα σύνθημα που εμφανίστηκε τα τελευταία χρόνια στους διάφορους αγώνες και που λέει “μπροστά δεν ξέρω τι θα βρω μα πίσω δε γυρνώ”.
Μπορεί να φαίνεται κάπως απλοϊκό, γενικόλογο, αλλά είναι απόλυτα σωστό και μάλλον περιγράφει καλά την κατάσταση που ζούμε. Αν θέλουμε να κοιτάξουμε μπροστά και να μη δούμε χάος, δε μπορούμε να γυρίσουμε πίσω. Αν θέλουμε να επιβιώσουμε, να ζήσουμε με μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια, δεν μπορούμε να ανεχτούμε άλλο την τρόικα, τα μέτρα της και όλο αυτό το πολιτικό σύστημα που τη στηρίζει. Έχουμε πια περάσει πολλά για να πιστέψουμε ότι αυτοί θα σώσουν τη χώρα, ότι όπου να ‘ναι πλησιάζει η ανάκαμψη, ότι πέρασαν τα δύσκολα και έρχονται καλύτερες μέρες .
Έχουν αποδειχτεί ψεύτες τόσες και τόσες φορές. Όσα λοιπόν και όποια success story και να παρουσιάσουν κάθε βράδυ τα δελτία ειδήσεων και οι πληρωμένοι δημοσιογράφοι τους, υπάρχει το πραγματικό story. Η αλήθεια δηλαδή μιας κοινωνίας που εξαθλιώνεται μέρα τη μέρα. Και αυτό δε χρειάζεται καμιά ανάλυση, απόδειξη ή περιγραφή, το ζούμε όλοι μας καθημερινά. Αν για κάτι μπορούμε να είμαστε απόλυτα σίγουροι είναι ότι για κάθε μέρα που κυβερνούν αυτοί, η χώρα θα καταστρέφεται και λίγο ακόμα. Κι έτσι αυτό που λέμε ως ΣΥΡΙΖΑ συχνά «να φύγουν» -για την ακρίβεια «να τους διώξουμε» είναι το πιο αποφασιστικό και αναγκαίο βήμα.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ στις 25 Μάη είναι πρώτο κόμμα, δε θα αλλάξει μεμιάς η ζωή μας.
Αν στις περιφέρειες και τους δήμους βγουν οι παρατάξεις του ΣΥΡΙΖΑ, δε θα λυθούν την επόμενη τα προβλήματά μας. Θα είναι όμως ένα δυνατό μήνυμα ότι κανείς δεν μπορεί να κοροϊδεύει για πολύ, έναν ολόκληρο λαό. Θα είναι ένα μήνυμα αξιοπρέπειας, δεν είναι μικρό πράγμα αυτό. Και βέβαια θα είναι το πρώτο βήμα για μια μεγάλη αλλαγή που χρειάζεται η χώρα.
Τα λέω όλα αυτά, γιατί εμείς θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς. Δε θέλουμε να κλέψουμε ψήφους, είτε με παραμύθια, είτε με υποσχέσεις. Ούτε έχουμε κάτι να σας μοιράσουμε π.χ. κάποιο επίδομα, μερικές θέσεις εργασίες για λίγους μήνες . Όλοι ξέρουμε πως τα πράγματα είναι δύσκολα. Αυτό όμως που μπορούμε να πούμε είναι ότι θα προσπαθήσουμε και ότι αυτό που θέλουμε να μοιραστούμε είναι ένας αγώνας και ένα σχέδιο για να αλλάξουμε τις ζωές μας.
Μερικές σκέψεις γι’ αυτό.
Πρώτον. Να αντιμετωπίσουμε την ανθρωπιστική κρίση που μαστίζει τη χώρα. Ποιος από εμάς φανταζόταν πριν μερικά χρόνια ότι θα λιποθυμούσαν παιδιά στα σχολεία επειδή δεν τρώνε καλά; Ποιος θα φανταζόταν ότι θα υπήρχαν ουρές στις λαϊκές για μια δωρεάν σακούλα λαχανικά; Ότι στα νοσοκομεία πεθαίνει κόσμος επειδή λείπουν πολύ βασικές παροχές και προσωπικό; Ότι οι εφημερίδες –οι ίδιες που διαφημίζουν στα πρωτοσέλιδα τους το success story!- έχουν κουπόνια για τα σούπερ μάρκετ. Με αυτή την κατάσταση δε μπορούμε να συμβιβαστούμε. Δεν πρέπει να τη συνηθίσουμε. Δε θα την ανεχτούμε. Δε θα γίνουμε τριτοκοσμική χώρα επειδή έτσι το θέλει η τρόικα. Και άρα ο πρώτος μας στόχος είναι να αποκαταστήσουμε την ανθρωπιά μας. Και δεν υπάρχει ανθρωπιά σε μια χώρα με εξαθλιωμένους ανθρώπους. Υπάρχουν όμως λεφτά για αυτό; Υπάρχουν και θα τα βρούμε στις τσέπες πολλών που μέσα στην κρίση θησαυρίζουν. Θα τα βρούμε στο υπέρογκο και άδικο χρέος που ξεπληρώνουμε στους τοκογλύφους. Στους εργολάβους που αλωνίζουν στη χώρα. Στους φόρους των «μεγάλων» που δεν πληρώνονται ποτέ. Στα χρωστούμενα όσων με τις μίζες τους μάς έκλεβαν τόσα χρόνια. Στο δημόσιο, που αντί να εξορθολογίζεται, ξεπουλιέται κλπ.
Δεύτερον. Αυτός ο τόπος πρέπει και μπορεί να ζωντανέψει ξανά. Είναι αδιανόητο σε μια χώρα με τόσες δυνατότητες να διαλύεται διαρκώς η παραγωγική της βάση. Να μην παράγουμε παρά ελάχιστα για να κερδίζουν έτσι οι ξένες πολυεθνικές από τις εισαγωγές. Να μη στηρίζεται η αγροτική παραγωγή και να ερημώνει η ύπαιθρος. Να κλείνουν οι βιομηχανίες και οι όποιες μεγάλες υποδομές μιας χώρας όπως π.χ. τα λιμάνια να εξυπηρετούν τα πάντα εκτός από την εθνική οικονομία. Και την ίδια στιγμή η ανεργία να έχει φτάσει στα ύψη. Στις προτεραιότητες μας λοιπόν είναι ένα σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας και από όλα τα πόστα. Στους δήμους, στις περιφέρειες, μακάρι και στην κυβέρνηση, στη στάση μας απέναντι στις ευρωπαϊκές διαταγές. Όχι γενικώς ανάπτυξη αλλά με ανασφάλιστους εργαζόμενους των 400 ευρώ. Ούτε ανάπτυξη επειδή θα τα πουλήσουμε όλα κοψοχρονιά σε μεγάλους επιχειρηματίες που θα έρθουν τάχα για επενδύσεις. Αλλά ανάπτυξη με γνώμονα τις ανάγκες του ελληνικού λαού. Εύκολο αυτό; Καθόλου . Αλλά αν θέλουμε πραγματικά να ξεφύγουμε από τη θηλιά του χρέους και των δανείων, πρέπει να στηριχτούμε στις δικές μας δυνάμεις. Και είναι πολλές αυτές. Είναι οι χιλιάδες νέοι επιστήμονες που μεταναστεύουν στο εξωτερικό. Είναι η γνώση εκατοντάδων χιλιάδων εργαζόμενων που απαξιώνονται είτε από την ανεργία, είτε επειδή δουλεύουν σκληρά για να κερδίζουν άλλοι. Γιατί δεν υπάρχει πιο μεγάλη παραγωγική δύναμη από τους ίδιους τους ανθρώπους που όμως πια θα θεωρούμε δικιά μας τη χώρα και θα αγωνιζόμαστε για να την αλλάξουμε.
Τρίτον. Πραγματική Δημοκρατία και Πραγματική Δικαιοσύνη. Γιατί λέω Πραγματική; Γιατί αυτό που ζούμε δε θυμίζει σε τίποτα Δημοκρατία. Με τους διάφορους αξιωματούχους και επίτροπους της τρόικας να τριγυρνούν στα υπουργεία, να ελέγχουν και να δίνουν εντολές, να συμπεριφέρονται σαν να βρίσκονται σε αποικία. Με το Σύνταγμα να έχει τσαλαπατηθεί τόσες και τόσες φορές τα τελευταία χρόνια. Με το Κοινοβούλιο να λειτουργεί με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου. Με τα κανάλια να θυμίζουν Γραφείο Τύπου της κυβέρνησης. Με τα σκάνδαλα που τόσο προκλητικά βγαίνουν στην επιφάνεια. Με την ατιμωρησία όσων έκλεβαν (και κλέβουν) τόσα χρόνια το δημόσιο πλούτο. Με το σπίλωμα ή και την τρομοκράτηση όσων αγωνίζονται. Με το ναζισμό να δυναμώνει. Όλα αυτά σίγουρα δεν είναι Δημοκρατία. Ένα ακόμα μεγάλο στοίχημα για το ΣΥΡΙΖΑ –πέρα από τις θεσμικές αλλαγές για όλα τα παραπάνω- είναι το εάν θα δημιουργήσουμε παντού μορφές και τρόπους συμμετοχής του κόσμου σε όσα συμβαίνουν. Από το πιο μικρό δημοτικό συμβούλιο και τον τρόπο που θα αποφασίζει για ένα τοπικό θέμα μέχρι πανελλαδικά δημοψηφίσματα για σημαντικά ζητήματα της χώρας. Για να το πω διαφορετικά και ας ακουστεί λίγο απόλυτο: Ή θα την αλλάξουμε όλοι μαζί αυτή τη χώρα ή δε θα αλλάξει. Και αν κάτι έχει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι (να πάρει την ευθύνη) να δώσει χώρο, λόγο, φωνή και ρόλο σε όλους τους πολίτες. Ξέρω πως θα ακουστεί περίεργο λίγες μέρες πριν τις εκλογές αλλά πραγματικά δε φτάνει μόνο ένα εκλογικό ποσοστό. Αυτό είναι μόνο η αναγκαία αρχή.
Τέταρτον. Όλα αυτά είναι εικόνα μιας ευρωπαϊκής χώρας το 2014 (θυμηθείτε αυτά που μας έλεγαν… σύγκλιση-συνεργασία των χωρών της Ευρώπης) Αυτή είναι η Ευρώπη που εδώ και χρόνια φτιάχνουν. Η Ευρώπη που λειτουργεί για την ισχυρή Γερμανία, διαλύοντας τις χώρες του Νότου. Η Ευρώπη των μνημονίων, των εκατομμυρίων φτωχών, άνεργων, άστεγων. Η Ευρώπη που είναι κρυμμένη πίσω από κάθε αρνητική εξέλιξη για τους λαούς σε όλο τον κόσμο, όπως τελευταία στην Ουκρανία. Η Ευρώπη με την ακροδεξιά να δυναμώνει. Με αυτή την κατάσταση, δεν έχουν πραγματικά μεγάλο θράσος όταν κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ ότι «δε θέλει την Ευρώπη;» Γιατί να θέλουμε αυτή την Ευρώπη; (Είναι η δική τους Ευρώπη) Διχασμένη ανάμεσα σε πλούσιες χώρες και χώρες σκουπίδια. Διχασμένη ανάμεσα στον πιο μεγάλο πλούτο και την πιο μεγάλη φτώχεια σε κάθε ξεχωριστή χώρα. Διχασμένη ανάμεσα στις διάφορες επιλογές και τις συμμαχίες του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Διχασμένη με τους εθνικισμούς να δυναμώνουν. Διχασμένη ανάμεσα στους πολίτες και τις τράπεζες, τους μηχανισμούς και τα ανεξέλεγκτα όργανά της. Κάποιος σ. είπε ότι χρειαζόμαστε μια Επανάσταση της Δημοκρατίας στην Ευρώπη και έχει απόλυτο δίκιο.
Πέμπτον. Ζούμε σε μια περιοχή ανήσυχη, ταλαιπωρημένη, σε διαρκή αναμπουμπούλα, όχι μόνο οικονομική. Βαλκάνια, Αιγαίο, Μ. Ανατολή. Δεν είμαστε δηλαδή Λουξεμβούργο. Αν στον ΣΥΡΙΖΑ αγνοούσαμε αυτές τις γεωπολιτικές διαστάσεις και αυτά τα ζητήματα θα ήμαστε τουλάχιστον αφελείς. Και δεν είμαστε. Γιατί δεν είναι μόνο ότι η εθνική μας αξιοπρέπεια θυσιάστηκε με την τροϊκανή επικυριαρχία. Είναι επίσης ότι στο έδαφος της οικονομικής κρίσης θα κινδυνεύει ολοένα και περισσότερο η εθνική μας ανεξαρτησία, η εθνική μας υπόσταση. Και αυτή θα την υπερασπίσουμε. Κι εμείς όταν λέμε πατρίδα εννοούμε την επιβίωση, την αξιοπρέπεια και το μέλλον όσων ζουν σε αυτή την περιοχή του κόσμου. Εννοούμε μια ιστορία που δεν ξεγράφεται. Η δικιά μας πατρίδα δεν είναι η πατρίδα των εργολάβων, των τραπεζιτών, των καναλαρχών. Είναι οι ρίζες μας, ο τόπος μας. Εννοούμε τα καλά μας χούγια που μάς κρατούν ακόμα όρθιους –βλέπε π.χ. την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά- και τα κακά μας χούγια που πρέπει να αποβάλουμε. Η ελληνική σημαία δεν είναι αυτή που κρατά ο χρυσαυγίτης για να ανοίξει το κεφάλι του μετανάστη. Ούτε αυτή που έχουν για διακριτικό στις διεθνείς τους συναντήσεις τους οι πολιτικοί που κατέστρεψαν τη χώρα. Είναι αυτή που ανέμιζε στην Αντίσταση τη δεκαετία του ‘40, στο Πολυτεχνείο το ‘74, στις Πλατείες των Αγανακτισμένων το 2010, στην ΕΡΤ που έδινε χαρά στον ελληνισμό σε όλο τον κόσμο και τη μαύρισαν κι αυτή, η σημαία που κρατά ο Μανόλης Γλέζος διεκδικώντας τις πολεμικές αποζημιώσεις.
Τελειώνοντας, μια αναφορά σε δυο πρόσωπα και δυο ιστορίες που δείχνουν πιο ξεκάθαρα από τα πολλά λόγια για ποια Ελλάδα παλεύουμε, ποια Ελλάδα είμαστε.
Ο ένας είναι ο Γιώργος Παπανδρέου.
Της γνωστής οικογένειας που κυβερνά τόσα χρόνια τη χώρα. Πέρασε από διάφορα πόστα και παρουσιάστηκε κάποτε ως η νέα ελπίδα του λαού. Εκλεκτός των Αμερικάνων. Άλλοτε Yes sir, άλλοτε Γιωργάκης ή ΓΑΠ. Έγινε πρωθυπουργός. Έβαλε τη χώρα στο μνημόνιο με λίγα τηλεοπτικά πλάνα στο ακριτικό Καστελόριζο. Έφυγε για το εξωτερικό για να διδάξει ίσως κι αλλού πως καταστρέφεται μια χώρα. Στα πανεπιστήμια που δίνει συνεχώς διαλέξεις, γιουχάρεται από μετανάστες έλληνες φοιτητές. Δηλώνει πάντα ΠΑΣΟΚ αλλά τώρα βρίζει τους χθεσινούς του συνέταιρους. Σε λίγο θα τον παρουσιάσουν σαν το νέο πρόσωπο της Κεντροαριστεράς και θα αναζητήσει ρόλο στα πολιτικά πράγματα, εκεί ανάμεσα σε ΔΗΜΑΡ, Ελιά και λοιπές δυνάμεις.
Η άλλη είναι η Κωνσταντίνα Κούνεβα.
Βουλγάρα. Έφυγε από τη χώρα της και καθάριζε σχολεία και σκάλες στη δικιά μας για αρκετά χρόνια. Συνδικαλίστρια. Πραγματική, όχι σαν αυτό που θεωρούν συνδικαλιστικό κίνημα οι φίλοι του Γιώργου Παπανδρέου. Έμαθε να μιλά καλά ελληνικά με τις συναδέλφισσες, αγωνιζόμενη για καλύτερες συνθήκες εργασίες. Γι΄αυτό το λόγο η φωνή της έγινε επικίνδυνη. Τη σημάδεψαν με βιτριόλι. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι συγκινήθηκαν από τη στάση και την ιστορία μιας βουλγάρας καθαρίστριας και ένα μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης απλώθηκε στη χώρα. Χωρίς αυτή καν να μιλά, χωρίς φωνή. Σκεφτείτε λοιπόν αν ο ελληνικός λαός που σήμερα αγωνιά αλλά και αγωνίζεται, να στείλει στην Ευρωβουλή την Κων/να Κούνεβα. Θα είναι ένα μεγάλο μήνυμα.
Σας ευχαριστώ. Καλή δύναμη σε όλους μας.
Υπάρχει ένα σύνθημα που εμφανίστηκε τα τελευταία χρόνια στους διάφορους αγώνες και που λέει “μπροστά δεν ξέρω τι θα βρω μα πίσω δε γυρνώ”.
Μπορεί να φαίνεται κάπως απλοϊκό, γενικόλογο, αλλά είναι απόλυτα σωστό και μάλλον περιγράφει καλά την κατάσταση που ζούμε. Αν θέλουμε να κοιτάξουμε μπροστά και να μη δούμε χάος, δε μπορούμε να γυρίσουμε πίσω. Αν θέλουμε να επιβιώσουμε, να ζήσουμε με μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια, δεν μπορούμε να ανεχτούμε άλλο την τρόικα, τα μέτρα της και όλο αυτό το πολιτικό σύστημα που τη στηρίζει. Έχουμε πια περάσει πολλά για να πιστέψουμε ότι αυτοί θα σώσουν τη χώρα, ότι όπου να ‘ναι πλησιάζει η ανάκαμψη, ότι πέρασαν τα δύσκολα και έρχονται καλύτερες μέρες .
Έχουν αποδειχτεί ψεύτες τόσες και τόσες φορές. Όσα λοιπόν και όποια success story και να παρουσιάσουν κάθε βράδυ τα δελτία ειδήσεων και οι πληρωμένοι δημοσιογράφοι τους, υπάρχει το πραγματικό story. Η αλήθεια δηλαδή μιας κοινωνίας που εξαθλιώνεται μέρα τη μέρα. Και αυτό δε χρειάζεται καμιά ανάλυση, απόδειξη ή περιγραφή, το ζούμε όλοι μας καθημερινά. Αν για κάτι μπορούμε να είμαστε απόλυτα σίγουροι είναι ότι για κάθε μέρα που κυβερνούν αυτοί, η χώρα θα καταστρέφεται και λίγο ακόμα. Κι έτσι αυτό που λέμε ως ΣΥΡΙΖΑ συχνά «να φύγουν» -για την ακρίβεια «να τους διώξουμε» είναι το πιο αποφασιστικό και αναγκαίο βήμα.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ στις 25 Μάη είναι πρώτο κόμμα, δε θα αλλάξει μεμιάς η ζωή μας.
Αν στις περιφέρειες και τους δήμους βγουν οι παρατάξεις του ΣΥΡΙΖΑ, δε θα λυθούν την επόμενη τα προβλήματά μας. Θα είναι όμως ένα δυνατό μήνυμα ότι κανείς δεν μπορεί να κοροϊδεύει για πολύ, έναν ολόκληρο λαό. Θα είναι ένα μήνυμα αξιοπρέπειας, δεν είναι μικρό πράγμα αυτό. Και βέβαια θα είναι το πρώτο βήμα για μια μεγάλη αλλαγή που χρειάζεται η χώρα.
Τα λέω όλα αυτά, γιατί εμείς θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς. Δε θέλουμε να κλέψουμε ψήφους, είτε με παραμύθια, είτε με υποσχέσεις. Ούτε έχουμε κάτι να σας μοιράσουμε π.χ. κάποιο επίδομα, μερικές θέσεις εργασίες για λίγους μήνες . Όλοι ξέρουμε πως τα πράγματα είναι δύσκολα. Αυτό όμως που μπορούμε να πούμε είναι ότι θα προσπαθήσουμε και ότι αυτό που θέλουμε να μοιραστούμε είναι ένας αγώνας και ένα σχέδιο για να αλλάξουμε τις ζωές μας.
Μερικές σκέψεις γι’ αυτό.
Πρώτον. Να αντιμετωπίσουμε την ανθρωπιστική κρίση που μαστίζει τη χώρα. Ποιος από εμάς φανταζόταν πριν μερικά χρόνια ότι θα λιποθυμούσαν παιδιά στα σχολεία επειδή δεν τρώνε καλά; Ποιος θα φανταζόταν ότι θα υπήρχαν ουρές στις λαϊκές για μια δωρεάν σακούλα λαχανικά; Ότι στα νοσοκομεία πεθαίνει κόσμος επειδή λείπουν πολύ βασικές παροχές και προσωπικό; Ότι οι εφημερίδες –οι ίδιες που διαφημίζουν στα πρωτοσέλιδα τους το success story!- έχουν κουπόνια για τα σούπερ μάρκετ. Με αυτή την κατάσταση δε μπορούμε να συμβιβαστούμε. Δεν πρέπει να τη συνηθίσουμε. Δε θα την ανεχτούμε. Δε θα γίνουμε τριτοκοσμική χώρα επειδή έτσι το θέλει η τρόικα. Και άρα ο πρώτος μας στόχος είναι να αποκαταστήσουμε την ανθρωπιά μας. Και δεν υπάρχει ανθρωπιά σε μια χώρα με εξαθλιωμένους ανθρώπους. Υπάρχουν όμως λεφτά για αυτό; Υπάρχουν και θα τα βρούμε στις τσέπες πολλών που μέσα στην κρίση θησαυρίζουν. Θα τα βρούμε στο υπέρογκο και άδικο χρέος που ξεπληρώνουμε στους τοκογλύφους. Στους εργολάβους που αλωνίζουν στη χώρα. Στους φόρους των «μεγάλων» που δεν πληρώνονται ποτέ. Στα χρωστούμενα όσων με τις μίζες τους μάς έκλεβαν τόσα χρόνια. Στο δημόσιο, που αντί να εξορθολογίζεται, ξεπουλιέται κλπ.
Δεύτερον. Αυτός ο τόπος πρέπει και μπορεί να ζωντανέψει ξανά. Είναι αδιανόητο σε μια χώρα με τόσες δυνατότητες να διαλύεται διαρκώς η παραγωγική της βάση. Να μην παράγουμε παρά ελάχιστα για να κερδίζουν έτσι οι ξένες πολυεθνικές από τις εισαγωγές. Να μη στηρίζεται η αγροτική παραγωγή και να ερημώνει η ύπαιθρος. Να κλείνουν οι βιομηχανίες και οι όποιες μεγάλες υποδομές μιας χώρας όπως π.χ. τα λιμάνια να εξυπηρετούν τα πάντα εκτός από την εθνική οικονομία. Και την ίδια στιγμή η ανεργία να έχει φτάσει στα ύψη. Στις προτεραιότητες μας λοιπόν είναι ένα σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας και από όλα τα πόστα. Στους δήμους, στις περιφέρειες, μακάρι και στην κυβέρνηση, στη στάση μας απέναντι στις ευρωπαϊκές διαταγές. Όχι γενικώς ανάπτυξη αλλά με ανασφάλιστους εργαζόμενους των 400 ευρώ. Ούτε ανάπτυξη επειδή θα τα πουλήσουμε όλα κοψοχρονιά σε μεγάλους επιχειρηματίες που θα έρθουν τάχα για επενδύσεις. Αλλά ανάπτυξη με γνώμονα τις ανάγκες του ελληνικού λαού. Εύκολο αυτό; Καθόλου . Αλλά αν θέλουμε πραγματικά να ξεφύγουμε από τη θηλιά του χρέους και των δανείων, πρέπει να στηριχτούμε στις δικές μας δυνάμεις. Και είναι πολλές αυτές. Είναι οι χιλιάδες νέοι επιστήμονες που μεταναστεύουν στο εξωτερικό. Είναι η γνώση εκατοντάδων χιλιάδων εργαζόμενων που απαξιώνονται είτε από την ανεργία, είτε επειδή δουλεύουν σκληρά για να κερδίζουν άλλοι. Γιατί δεν υπάρχει πιο μεγάλη παραγωγική δύναμη από τους ίδιους τους ανθρώπους που όμως πια θα θεωρούμε δικιά μας τη χώρα και θα αγωνιζόμαστε για να την αλλάξουμε.
Τρίτον. Πραγματική Δημοκρατία και Πραγματική Δικαιοσύνη. Γιατί λέω Πραγματική; Γιατί αυτό που ζούμε δε θυμίζει σε τίποτα Δημοκρατία. Με τους διάφορους αξιωματούχους και επίτροπους της τρόικας να τριγυρνούν στα υπουργεία, να ελέγχουν και να δίνουν εντολές, να συμπεριφέρονται σαν να βρίσκονται σε αποικία. Με το Σύνταγμα να έχει τσαλαπατηθεί τόσες και τόσες φορές τα τελευταία χρόνια. Με το Κοινοβούλιο να λειτουργεί με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου. Με τα κανάλια να θυμίζουν Γραφείο Τύπου της κυβέρνησης. Με τα σκάνδαλα που τόσο προκλητικά βγαίνουν στην επιφάνεια. Με την ατιμωρησία όσων έκλεβαν (και κλέβουν) τόσα χρόνια το δημόσιο πλούτο. Με το σπίλωμα ή και την τρομοκράτηση όσων αγωνίζονται. Με το ναζισμό να δυναμώνει. Όλα αυτά σίγουρα δεν είναι Δημοκρατία. Ένα ακόμα μεγάλο στοίχημα για το ΣΥΡΙΖΑ –πέρα από τις θεσμικές αλλαγές για όλα τα παραπάνω- είναι το εάν θα δημιουργήσουμε παντού μορφές και τρόπους συμμετοχής του κόσμου σε όσα συμβαίνουν. Από το πιο μικρό δημοτικό συμβούλιο και τον τρόπο που θα αποφασίζει για ένα τοπικό θέμα μέχρι πανελλαδικά δημοψηφίσματα για σημαντικά ζητήματα της χώρας. Για να το πω διαφορετικά και ας ακουστεί λίγο απόλυτο: Ή θα την αλλάξουμε όλοι μαζί αυτή τη χώρα ή δε θα αλλάξει. Και αν κάτι έχει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι (να πάρει την ευθύνη) να δώσει χώρο, λόγο, φωνή και ρόλο σε όλους τους πολίτες. Ξέρω πως θα ακουστεί περίεργο λίγες μέρες πριν τις εκλογές αλλά πραγματικά δε φτάνει μόνο ένα εκλογικό ποσοστό. Αυτό είναι μόνο η αναγκαία αρχή.
Τέταρτον. Όλα αυτά είναι εικόνα μιας ευρωπαϊκής χώρας το 2014 (θυμηθείτε αυτά που μας έλεγαν… σύγκλιση-συνεργασία των χωρών της Ευρώπης) Αυτή είναι η Ευρώπη που εδώ και χρόνια φτιάχνουν. Η Ευρώπη που λειτουργεί για την ισχυρή Γερμανία, διαλύοντας τις χώρες του Νότου. Η Ευρώπη των μνημονίων, των εκατομμυρίων φτωχών, άνεργων, άστεγων. Η Ευρώπη που είναι κρυμμένη πίσω από κάθε αρνητική εξέλιξη για τους λαούς σε όλο τον κόσμο, όπως τελευταία στην Ουκρανία. Η Ευρώπη με την ακροδεξιά να δυναμώνει. Με αυτή την κατάσταση, δεν έχουν πραγματικά μεγάλο θράσος όταν κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ ότι «δε θέλει την Ευρώπη;» Γιατί να θέλουμε αυτή την Ευρώπη; (Είναι η δική τους Ευρώπη) Διχασμένη ανάμεσα σε πλούσιες χώρες και χώρες σκουπίδια. Διχασμένη ανάμεσα στον πιο μεγάλο πλούτο και την πιο μεγάλη φτώχεια σε κάθε ξεχωριστή χώρα. Διχασμένη ανάμεσα στις διάφορες επιλογές και τις συμμαχίες του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Διχασμένη με τους εθνικισμούς να δυναμώνουν. Διχασμένη ανάμεσα στους πολίτες και τις τράπεζες, τους μηχανισμούς και τα ανεξέλεγκτα όργανά της. Κάποιος σ. είπε ότι χρειαζόμαστε μια Επανάσταση της Δημοκρατίας στην Ευρώπη και έχει απόλυτο δίκιο.
Πέμπτον. Ζούμε σε μια περιοχή ανήσυχη, ταλαιπωρημένη, σε διαρκή αναμπουμπούλα, όχι μόνο οικονομική. Βαλκάνια, Αιγαίο, Μ. Ανατολή. Δεν είμαστε δηλαδή Λουξεμβούργο. Αν στον ΣΥΡΙΖΑ αγνοούσαμε αυτές τις γεωπολιτικές διαστάσεις και αυτά τα ζητήματα θα ήμαστε τουλάχιστον αφελείς. Και δεν είμαστε. Γιατί δεν είναι μόνο ότι η εθνική μας αξιοπρέπεια θυσιάστηκε με την τροϊκανή επικυριαρχία. Είναι επίσης ότι στο έδαφος της οικονομικής κρίσης θα κινδυνεύει ολοένα και περισσότερο η εθνική μας ανεξαρτησία, η εθνική μας υπόσταση. Και αυτή θα την υπερασπίσουμε. Κι εμείς όταν λέμε πατρίδα εννοούμε την επιβίωση, την αξιοπρέπεια και το μέλλον όσων ζουν σε αυτή την περιοχή του κόσμου. Εννοούμε μια ιστορία που δεν ξεγράφεται. Η δικιά μας πατρίδα δεν είναι η πατρίδα των εργολάβων, των τραπεζιτών, των καναλαρχών. Είναι οι ρίζες μας, ο τόπος μας. Εννοούμε τα καλά μας χούγια που μάς κρατούν ακόμα όρθιους –βλέπε π.χ. την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά- και τα κακά μας χούγια που πρέπει να αποβάλουμε. Η ελληνική σημαία δεν είναι αυτή που κρατά ο χρυσαυγίτης για να ανοίξει το κεφάλι του μετανάστη. Ούτε αυτή που έχουν για διακριτικό στις διεθνείς τους συναντήσεις τους οι πολιτικοί που κατέστρεψαν τη χώρα. Είναι αυτή που ανέμιζε στην Αντίσταση τη δεκαετία του ‘40, στο Πολυτεχνείο το ‘74, στις Πλατείες των Αγανακτισμένων το 2010, στην ΕΡΤ που έδινε χαρά στον ελληνισμό σε όλο τον κόσμο και τη μαύρισαν κι αυτή, η σημαία που κρατά ο Μανόλης Γλέζος διεκδικώντας τις πολεμικές αποζημιώσεις.
Τελειώνοντας, μια αναφορά σε δυο πρόσωπα και δυο ιστορίες που δείχνουν πιο ξεκάθαρα από τα πολλά λόγια για ποια Ελλάδα παλεύουμε, ποια Ελλάδα είμαστε.
Ο ένας είναι ο Γιώργος Παπανδρέου.
Της γνωστής οικογένειας που κυβερνά τόσα χρόνια τη χώρα. Πέρασε από διάφορα πόστα και παρουσιάστηκε κάποτε ως η νέα ελπίδα του λαού. Εκλεκτός των Αμερικάνων. Άλλοτε Yes sir, άλλοτε Γιωργάκης ή ΓΑΠ. Έγινε πρωθυπουργός. Έβαλε τη χώρα στο μνημόνιο με λίγα τηλεοπτικά πλάνα στο ακριτικό Καστελόριζο. Έφυγε για το εξωτερικό για να διδάξει ίσως κι αλλού πως καταστρέφεται μια χώρα. Στα πανεπιστήμια που δίνει συνεχώς διαλέξεις, γιουχάρεται από μετανάστες έλληνες φοιτητές. Δηλώνει πάντα ΠΑΣΟΚ αλλά τώρα βρίζει τους χθεσινούς του συνέταιρους. Σε λίγο θα τον παρουσιάσουν σαν το νέο πρόσωπο της Κεντροαριστεράς και θα αναζητήσει ρόλο στα πολιτικά πράγματα, εκεί ανάμεσα σε ΔΗΜΑΡ, Ελιά και λοιπές δυνάμεις.
Η άλλη είναι η Κωνσταντίνα Κούνεβα.
Βουλγάρα. Έφυγε από τη χώρα της και καθάριζε σχολεία και σκάλες στη δικιά μας για αρκετά χρόνια. Συνδικαλίστρια. Πραγματική, όχι σαν αυτό που θεωρούν συνδικαλιστικό κίνημα οι φίλοι του Γιώργου Παπανδρέου. Έμαθε να μιλά καλά ελληνικά με τις συναδέλφισσες, αγωνιζόμενη για καλύτερες συνθήκες εργασίες. Γι΄αυτό το λόγο η φωνή της έγινε επικίνδυνη. Τη σημάδεψαν με βιτριόλι. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι συγκινήθηκαν από τη στάση και την ιστορία μιας βουλγάρας καθαρίστριας και ένα μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης απλώθηκε στη χώρα. Χωρίς αυτή καν να μιλά, χωρίς φωνή. Σκεφτείτε λοιπόν αν ο ελληνικός λαός που σήμερα αγωνιά αλλά και αγωνίζεται, να στείλει στην Ευρωβουλή την Κων/να Κούνεβα. Θα είναι ένα μεγάλο μήνυμα.
Σας ευχαριστώ. Καλή δύναμη σε όλους μας.
